Hitori ja nai- rozdział 2

Z racji tego, że poprzedni rozdział był nieco krótki dodaję dzisiaj kolejny ;) Może wydać się nieco nudnawy, ale musicie przez to przebrnąć xD A tak wgl to od wczoraj nabiło się 80 odwiedzin! łiiii ;3

Dzięki wam i zapraszam do lektury i komentowania ~

~*~

- A ty po coś przylazł ?! – oburzył się Huruki, mimo że spodziewał się go w pracowni.

 -  Muszę zobaczyć z czym mam doczynienia, nawet jeśli wiem, że wygram - odpowiedział - W każdym razie przyprowadziłem jeszcze jedną osobę.

W tym momencie do klasy wszedł chłopak. Był mniej więcej wzrostu Takashiego, miał ciemno brązowe włosy, kocie zielone oczy. Sprawiał wrażenie niedostepnego dla osób typu Harukiego i wydawało się, że gardzi takim takimi osobami.

- A więc to jest ten dzieciak z podstawówki, o którym mówiłeś ? - rzucił nagle chłopak - Nazywam się Ichiro Yakuzawa - jestem uczniem klasy Ib - przedstawił się chłopak.

 - Eh nie myliłem się, jest takim samym dupkiem jak Takashi. A może nawet gorszym- myślał Haruki, a w między czasie Ichiro i jego przyjaciel rozmawiali z pozostałymi członkami klubu.

 - Po co on tu przyszedł, skoro jest taki pewny zwycięstwa, nie musi widzieć jak rysuję, a poza tym... –rozmyślania przerwał mu głos Ichiro.

- Słyszałem, że wyzwałeś Takashiego, hahaha, powiem ci od razu na wstępie, że nie masz z nim szans. On maluje od dziecka, wszyscy w jego rodzinie byli artystami, więc miał po kim odziedziczyć talent. Tylko się upokorzysz – kontynuował brunet.

-To się jeszcze okaże !- krzyknął Haruki. Był tak wściekły, że z chęcią rzuciłby się na Ichiro, gdyby nie to, że był on niego wyższy i pewnie oddałby mu dwa razy mocniej.

- Hymmm zakład malarski..interesujące- powiedział Soichiro- A wicie, że za  dwa tygodnie odbędzie się pewien konkurs?- wyjął z kieszeni pogientą kartkę.

- O! temat przewodni “Czy to słońce, czy to deszcz“ macie okazję się wykazać.

-Ale póki co do sztalug i do pracy - klasnęła w dłonie Aki- jeżeli nie macie swoich materiałów, zapraszam do składzika.

 Niestety było o jedną sztalugę za mało, przez co Haruki z racji tego, że był najmniejszy i przy dwóch olbrzymach, Ichiro i Takashim, nie miał nic do gadania, płótno oparł o ściane i usiadł na ziemi.

 - O jak miło znalzałeś sobie idealne miejsce hahaha- szydził Ichiro.

-Wybacz nam Haruki-prosiła Aki-  w tym klubie nigdy nie było aż tyle osób, wiec jutro doniesiemy ci sztalugę.

- W porządku nie gniewam się - zapewniał - To co malujemy?

- Dzisiaj na wstępie macie wolny temat, pokażcie co umiecie- powiedziała dziewczyna zachęcając do pracy. Dowolny temat... Haruki zastanawiał się trochę aż w koncu pędzel poszedł w ruch.. Czarno granatowe tło to był dopiero początek. Mieszajac różne odcienie ciemnego niebieskiego, myślał nad tym, co takiego "mistrz Takashi" może wymyśleć. Coś w kolorze? Abstrakcje? A może krajobraz? Mógł zrobić wszystko, ale liczyło się jaki będzie efekt. A co jeśli naprawde był taki świetny jak mówił Ichiro? Co jeśli Haruki naprawdę nie ma z nim szans i przegra zakład? Odwrócił się, ale Takashi stał przed sztalugą i.. nic nie robił. Dopiero po chwili zabrał się do pracy. Na jego twarzy widać było skupienie i zaangażowanie. Spostrzegł, że Haruki wpatruje sie w niego jak ciele w malowane wrota i powiedział ironicznie:

- Na co sie gapisz ciemniaku?- nawiązując do ciemnego tła na pracy Harukiego.

-Na nic- odwarknął i odwrócił się do ściany.Zmieszał biały z lekkim błękitem i kapką zółtego, po czym chlapnął pędzlem tak, że kropki na płótnie wygladały jak gwiazy. No cóż nie tylko płótno było w gwiazdach, ale również jego twarz.

***

- Każdy klub ustala sobie godziny spotkań, może trwać dwie, ale 3h to już przesada ! - krzyczał Haruki - Takashi, co ty tam do jasnej ciasnej tak długo malujesz ?!

 - Nie bulwersuj się Maluchu, moje arcydzieła powstają długo, lecz efekt jest lepszy niż Mona Lisa - przechwalał się Takashi.

- Hehe, to się nazywa optymizm, ale serio Takashi, nie przewidziałam, że kółko będzie tyle trwało.-dodała Aki.

- W sumie nigdy tyle nie trwało, nieprawdaż - wtrącił się Dante.

 - Hmmm... chyba masz rację.

Wszyscy czekali na Takashiego, który stał za pewneg rodzaju parawanem, ręcznie malowanym, jescze przez uczniów, którzy w tamtym roku opuścili szkołę. Był pomalowany starannie, ze wszystkimi szczegółami. Przedstawiał historię starożytnej Japonii podczas jednej z wojen.

 - Hmmm, chyba skończyłem - mówił (chyba) do siebie Takashi.

 - No nareszcie - odetchnął Haruki - lepiej pokaż, co tam nabazgrałeś.

Takashi ostrożnie   wyjął sztalugę  zza parawanu, a wszyscy oniemieli, zwłąszcza Haruki. Obraz przedstawiał   śpiącego chłopaka (Harukiego)  podczas lekcji. Na opierwszym planie był Haruki, który podpierał się dłonią i miał lekko rozchylone usta. Na jego policzki padało światło z zewnątrz i rozświetlało jego cerę. Był też doskonale zachowany plan drugi, za oknami klasy były drzewa wiśni, przechodzące osoby  i brama do szkoły. Wszystko wygladało jak...

- Ze zdjęcia ! - wrzasnął Haruki.

 - Ej skąd wiedziałeś ? - spytał zdemaskowanyTakashi.

 - Tyyy.... skąd do licha miałeś moje zdjęcie i to jeszcze jak śpie, kiedy ja niby spałem ?!

-Hmmm... jakoś tak na ostatniej lekcji, zauważyłem, że drzemiesz sobie smacznie i poprosiłem Sakurę, żeby zrobiła Ci zdjęcie moim telefonem.

- Co, jak ?! Jak to, kto to Sakura ?!

 - NIe znasz nawet imion osób z klasy ? Może pod czas przedstawiania też drzemałeś ? - pytał z szyderczym uśmiechem Takashi.

- Ale, jak, czemu ja ?!

- No właśnie czemu on - wtrącił Ichiro -  jeśli chciałeś mogłem Ci pozować <xD>

- Takashi czy mogę zobaczyć to zdjęcie z którego malowałeś? - spytała Aki, a chłopak dał jej telefon. Wszyscy patrzyli raz na zdjęcie, raz na obraz.

-Idealne odbicie- krzyknęli wszyscy równo

- No cóż Maluchu-zwrócił sie do bruneta Takashi- chyba zacznę myśleć nad moją prośbą, bo coś mam wrażenie, że wygram zakład- uśmiechał się. Haruki nie cierpiał tego jego uśmieszku, nie cierpiał jego postawy, zachowania, wogóle całego go nienawidził i nigdy nie zamierzał polubić.

- Ale, ale-wtrącił Dante- Obraz Harukiego też jest wart uwagi.

Wszyscy odwrócili sie do pracy chłopaka. Przedstawiała gwieździste niebo. Na dole pracy widać było zarysy miasta nocą...

- Taki, łaaaah-ziewnęła Akira- senny ten obraz.

-Ale jest niezły, myślę że Haruki jest godnym konkutertem Takashiego- powiedział Soichiro- Ale póki co lećcie  do momu, bo jest już całkiem późno. Co racja to racja była 18:30.

-Ahh wreszcie do domu- przeciągnął się Haruki, idąc chodnikiem oświetlanym przez latarnie..ale jedno zdecytowanie mu nie pasowało:

- Czemu ty do cholery wracasz ze mną do domu ?!!- zapytał  wyraźnie oburzonym głosem Takashiego idącego obok.

- Mi też to nie sprawia większej przyjemności Maluchu, ale to nie moja wina, że mieszkam w tym samym kierunku.

-Ehhh- wydychał  Haruki- to może powiesz chociaż, dlaczego cyknąłeś mi zdjęcie, kiedy spałem, co?

- To nie ja je zrobiłem tylko Sakura  ehh... ale zapomniałem, że ty nawet nie wiesz kto to - powiedział Takashi z uśmiechem, ktorego Haruki tak nie lubił.

- Nie wnerwiaj mnie jeszcze bardziej, poza tym nie odpowiedziałeś na pytanie, może się wstydzisz ?  - podpuszczał go Haruki.

 - Nie, poprostu jesteś za głupi żeby to zrozumieć - szydził - ale skoro chcesz wiedzieć... wstąpiła we mnie jakaś pokusa, takie uczucie kiedy wiesz, że nie mozesz się komuś oprzeć i musisz go mieć na własność.  Aki pozwoliała nam wziąć obrazy, więc będę mógł go sobie powiesić w sypialni i patrzeć na twoją twarz zawsze, kiedy będę zasypiał - powiedział Takashi nadzwyczaj poważnie, lecz w jego głosie dało się wysłyszeć trochę żartu.

 - Coooo ?! Ty... ty zboczeńcu jak śmiesz w ogóle mowić o takich rzeczasz, co ty sobie wyobrażasz ?! To nie jest śmieszne idioto, przestań sobie ze mnie żatować tylko dlatego, że jesteś wyższy  - krzyknął zbulwersowany Haruki.

 - Heh, mówiłem, że nie zrozumiesz - powiedział z uśmiechem blondyn, ale jego uśmiech nie był już taki jak wcześniej. Haruki spojrzał na niego i przyśpieszył kroku.

 - Co on sobie myśli, takie rzeczy gadać, jeszcze w miejscu publicznym. Zaraz, a co jeśli...nie, nie, nie to głupie.... niemożliwe... przecież jesteśmy facatemi.. on się drażni.. Tak własnie, drażni sie ze mną... ahahahhahaaa-myślał zdesperowany Haruki. - Tak na pewno, chce mnie po prostu wkurzyć i tyle... tak nienawidzę go i nigdy nie polubie.

Ale w tym momencie zatrzymał się i dotknął swoich policzków...były gorące..

- Ten idiota..mówił takie zawstydzające rzeczy-zacisnął pięść. Odwrócił się, ale Takashi nie szedł za nim. Stał kilkanaście metrów od dalej i ani drgnął..

- Ehh co mnie to, co on robi..- skręcił w uliczkę do swojego bloku.

~*~

Kolejny ukarze się pojutrze i nie powinien być taki nudny xD Zostawcie swoją opinię, bo przyjemnie czyta się komentarze ;3 Jak był za długi to sory ^^' btw.Odpowiada wam wielkość czcionki?