Radioactive ~ Prolog

Witam. Naszła mnie ochota na napisanie czegoś związanego z apokalipsą i przetrwaniem ocalałych. Wszystko na tym blogu piszę po raz pierwszy, nie czytywałam takiej tematyki, zdaję się na wyobraźnie. Całość jest inspirowana piosenką Imagine Dragons- Radioactive [Link] Rozdział powinien pojawić się wkrótce, chyba nawet szybciej niż 'Słuchaj tylko mnie'. No cóż, to chyba na tyle. Jestem ciekawa co wy na taką odmianę tematyczną. Z ogłoszeń to jeszcze zapowiem, że 28.05 spodziewajcie się one-shota, gdyż jest to Dzień Shizayi <3 Rany, nowy wygląd bloga jest taki... chłopięcy xD Zapraszam~

„Welcome to the new age”

Otworzył oczy i powoli podniósł się z posłania. Co on tutaj robił? Ah tak, żył.

Zakłócenia na wizji. Obraz na ekranie zacina się, głos jest niewyraźny. Zaczyna się? A może wreszcie kończy?

Strzały niosły się echem po dzielnicy, mimo iż już dawno żadnego wojska tu nie było. Niegdyś pełna życia, dziś pełna trupów. Zrujnowane budynki, poprzewracane samochody, poobdzierane bilbordy. Tak, właśnie tak wygląda teraz świat.

Tu Alan-144B, Darcov zgłoś się.

Darcov, odbiór.

Jesteśmy nad celem, odbiór.

Przyjąłem, przystąpić do ataku, bez odbioru.

Kolejne bombowce przeszyły niebo. Dźwięk silnika odrzutowego. Błysk na niebie i świst. Eksplozja. Krzyki, strzały, właśnie runął biurowiec. Oddział szturmowy wrogiego wojska przemierza doszczętnie zniszczone miasto. Wrogość. Od pewnej chwili, niepamiętnej już chyba dla nikogo, przestano orientować się kto jest tym dobrym. Nie było już dobra. Była tylko wojna.

W ciemnym salonie jedynym źródłem światła był mały telewizor, naprzeciwko którego siedział mężczyzna koło czterdziestki. Zaciągnął się dymem papierosowym. Nawet coś takiego jak papierosy, stały się trudno dostępną przyjemnością ostatnimi czasy. Okna domu zabite deskami, drzwi zabezpieczone ruchomą belką. Wskazówki zegara powoli zbliżają się do godziny 2 w nocy. Mężczyzna przetarł zmęczone oczy i po głosił telewizor.

„Prezydent Stanów Zjednoczonych ogłosił gotowość do walk zbrojnych na kontynencie Azjatyckim. Ustały spory zbrojne między Koreą a Chinami. Trwają negocjacje. Zamieszki w mieście Meszhed w Iranie krwawo stłumione przez władze, obiły się echem po dowódcach stacjonujących w pobliżu miasta wojsk. Nie udało nam się dowiedzieć co...szhszzhsz reakcją było szhshzhhzshz ”. Na ekranie pojawił się śnieg. Facet przeklął i rzucił w odbiornik puszką. „Europa w gruzach, władze miast obiecują pomoc dla ludności cywilnej. Minister obrony Francji uspokaja mieszkańców: Alliance avec l'Allemagne nous permettra de couper brièvement hors de la guerre. Cela ne change pas le fait que le déplacement des rues doit être prudent. Nos troupes font tout leur possible pour assurer la sécurité du pays. Il est recommandé de quitter les grandes villes. (Sojusz z Niemcami pozwoli nam na chwilę odciąć się od wojny. Nie zmienia to jednak faktu, że poruszając się po ulicach należy być uważnym. Nasze wojska robią co w ich mocy, by zapewnić bezpieczeństwo w kraju. Zaleca się opuszczenie większych miast.)”

Bezpieczeństwo? To słowo stało się abstrakcją około 5 lat temu. Wtedy też zaczęło się całe to piekło. Mężczyzna przełączył kanał. W sumie nie miał ich do wyboru dużo, gdyż tylko trzy. Praktycznie wszystkie stacje telewizyjne upadł, zostały zniszczone. Zostało ich tylko kilka. Albo należą do wpływowych krajów, albo są przekupione, tudzież zaszantażowane.

Nagle po domu rozległo się pukanie. A dokładniej 3 stuknięcia i kopnięcie. Hasło. Mężczyzna zgasił papierosa o blat stołu, który i tak był już wyniszczony. Mieszkanie też nie szczyciło się porządkiem i czystością. Podszedł do drzwi, odsunął belkę i gdy przez wizjer upewnił się co do tożsamości gościa, odblokował zamki i łańcuch. Przekręcił klamkę. Do środka wpadło lodowate powietrze, orzeźwiając twarz domownika. Była zima i to ostra zwłaszcza, że dom znajdował się w górach. Przed mężczyzną stanął inny, chyba młodszy. Gruba kurtka z kapturem z futerkiem, teraz zaciągniętym na głowie, gogle narciarskie, tylko usta widoczne. Ośnieżony od stóp do głów. Kilka metrów od nich stał wóz terenowy.

-Leśnik122, melduję się- wydyszał i stanął na baczność. Mężczyzna przetarł kark i skrzywił się lekko. Cholernie zimno.

-Spocznij. Jak sytuacja? -zapytał.

-Zajęli podnóże góry oraz obszary A05, B12, B13- zameldował. Domek w górach był tajną bazą, ostatnią bazą oddziału Leśnego. Był to oddział należący do wojsk włoskich, stacjonowali w niższych regionach Alp. Ich celem była kontrola przejeżdżających przez góry, dywersje, przechwyt. Dowódca zamyślił się chwilę, spoglądając na okolicę. Ciemno, śnieg ciągle sypał. Jedynym światłem była teraz lampa zewnętrzna. Ale i ona, przysypana śniegiem, dawała mało światła, jednak wystarczająco tyle, by dwójka żołnierzy mogła widzieć się nawzajem.

-Cholera... będziemy musieli się przenieść. Trzeba zameldować dowództwu, nie mamy zbyt wiele czasu...- nie zdążył dokończyć, a powietrze przeciął świst. Młody żołnierz zachwiał się na nogach i bezwładnie upadł na śnieg. Mężczyzna, tylko draśnięty pociskiem w ramię, nie zastanawiał się długo. Wycofał się do środka, zamykając drzwi. Zakneblował je belką, dodatkowo podsunął pod nie fotel. Dobiegł do radia, założył słuchawki, połączył z dowództwem w Rzymie. „Szlag, nie łączy!” Do drzwi ktoś się dobijał, coś krzyczał, zawiasy zaraz puszczą. Mężczyzna wiedział, że już po nim. Równie dobrze mógł zacząć się modlić. Tyle że sam już nie wiedział, czy ciągle wierzy w Boga. Odwrócił wzrok od wejścia, gdy tylko w słuchawce przestało szumieć.

-Halo baza, ty Leśniczówka! Znaleźli nas, powtarzam, znaleźli! Nie damy rady odeprzeć ataku, odpadliśmy!- na dół zszedł jakiś chłopak. Młody był, ledwo ze szkoły wyszedł. Zbiegł ze schodów obudzony hałasem z dołu. Za nim inny mężczyzna, mniej więcej postury dowódcy. Obaj z bronią w rękach.

-Co tu się, kurwa, dzieje!- krzyknął jeden trzymając drzwi pod lufą.

-Znaleźli nas, Leśnik musiał tu jechać z ogonem!- odkrzyknął.- Nie, nie wiem jakie to wojska!-rzucił do krótkofalówki.

Zamki puściły, do środka wdarło się dwóch żołnierzy w hełmach, kurtkach, twarze praktycznie nie widoczne. Karabiny szturmowe w rękach. Rozległy się strzały, szturmowcy byli lepsi. Nie minęły sekundy, dwaj mężczyźni leżeli na schodach, trzeci, który dopiero dobiegł, zwisał z poręczy.

-Wdarli się! Wycofajcie się z tego rejonu, A05, B12,B11 przejęte! Leśniczówka pokonana!

Obcy szturmowiec podszedł do mężczyzny, depcząc ciężkim wojskowym butem po szkle, najprawdopodobniej stłuczona szklanka. Dowódca rzucił okiem na flagę na ramieniu wojskowego.

-To Niemcy! Niemieckie wojska...- nie zdążył dokończyć. Niemiec szarpnął go za ubranie w swoją stronę, zdjął gogle, poluzował kominiarkę. Nieogolona twarz, wrogie spojrzenie, zmarszczki na twarzy.

-Wie viele von euch hier? From welchem Land? Was machst du in den Bergen? (Ilu was tu jest? Z jakiego kraju? Co robicie w górach?)- zapytał po niemiecku, przykładając mu pistolet do brzucha. Dowódca Leśniczówki bardzo dobrze znał niemiecki. Ale po co miał mu mówić cokolwiek? I tak zginie.

-Ich habe kein Geld. (Nie mam pieniędzy.)- wychrypiał ze złośliwym uśmieszkiem, grając na kogoś nieobeznanego w germańskim języku. Żołnierz ściągną brwi.

-Das ist schade (Szkoda)- odparł sarkastycznie, bez większego wahania strzelił mu z bok i odrzucił na ziemię. Weszli na górę, gdzie dokończyli masakrę. Telewizor w dalszym ciągu podawał wiadomości, a ekran co chwilę przeskakiwał.

Najpierw wybuchła wielka wojna światowa. Nie nazwano jej nawet III. To była zagłada, piekło, wojna między kontynentalna i między państwowa. O co? O wszystko! Władza, pieniądze, terytorium. Później wszystko działało mechanicznie. Ludzie budzili się po to, żeby walczyć. Wir wojny ma tragiczne skutki, ale gdy się o tym przekonaliśmy, było już za późno.

Potem anomalie pogodowe. Burze, tornada, trzęsienia ziemi, fale tsunami. Niespodziewane ruchy tektoniczne zaczęły zmieniać krajobraz. To wszystko tylko dopełniało zagładę tej planety, ludzkości. Jak to mówią, wisienka na torcie jest na sam koniec. I właśnie taka wisienka stworzyła coś, w czym teraz przyszło żyć ocalałym. Wojna nuklearna. Pociski atomowe i wodorowe. Ten moment kulminacyjny, ta wisienka na torcie, na ostatnim deserze tego wieczoru. Zjedzona na koniec. Koniec, przy którym nie było znaku zapytania. Rosja, USA, Korea, Francja, Chiny, Pakistan i wiele innych. To był koniec. Świst, upadek, niewyobrażalnie wielki huk i eksplozja, oślepiająca i żrąca biel, niszcząca wszystko w obrębie kilku, czasem kilkudziesięciu kilometrów, ogromny grzyb nuklearny, zniszczenia, zgliszcza i gruzy. Śmierć milionów.

I po co to wszystko? Czy dało się tego uniknąć? Tej rzezi na niewinnych, zniszczenia środowiska, piekła, grozy i strachu? Z pewnością tak, ale ludzi jak zwykle zapomnieli o języku z gębie i wszystko rozwiązali przemocą. Chociaż tak naprawdę trzeba by wymyślić nowe określenie na to, co się tutaj działo. Bo „przemoc” to za delikatne słowo.

Ale teraz? Teraz już nie będzie wojen, sporów, bólu i cierpienia. Nie będzie już nic, nie ma już nic.

Nikogo i niczego.

Ale zaraz spytacie: Hej, a co z ocalałymi? To nie możliwe, żeby nikt nie przeżył!

Po tym co się tutaj działo można spokojnie powiedzieć, że rzeczy niemożliwych nie ma. I tak naprawdę nigdy nie było.

Otworzył oczy i podniósł się z posłania. Co on tutaj robił? Ach tak, żył.