Słuchaj tylko mnie [Shizaya]- chapter 3

Dzień dobry C:  Na zakończenie ferii świątecznych wstawiam trzeci rozdział. Chyba trochę pokomplikowałam sprawy i jak dla mnie zrobiła się niezłą schiza ;-; ale to już podostawiam waszej ocenie. tylko mnie objedźcie mnie za bardzo :c A i mam sprawę do anonimowych czytelników. Są osoby które dodają mnie sobie do linków albo są w obserwatorach. Też możecie wyrazić swoją opinie. Podoba wam się, nie podoba. I także dziękuję tym którzy komentują C: bardzo lubię czytać komentarze, zachęcają one do pisania i wgl podbudowują mnie. Dzięki i zapraszam. 

I przepraszam, że tak długo m(_ _)m

*Nie umiem ogarnąć czy Raira to liceum czy gimnazjum. W każdym razie u mnie jest ona liceum;-; 

Czemu to wszystko jest takie beznadziejne?

Mozolnym krokiem włóczyłem się po mieście. Niby powinienem zająć się zleceniem, ale jakoś kompletnie nie miałem ochoty. Byłem głodny. Bardzo. Nie jadłem chyba od trzech dni. A to wszystko przez tamto wspomnienie. Męczy mnie całymi dniami, obraz tamtych trupów powraca mi do głowy za każdym razem, gdy mam ochotę coś zjeść, przez co zupełnie tracę apatyt. Nie mam na nic siły, najchętniej poszedłbym spać. Ale znowu śnić o tym samym? Nie, dziękuję. Sen, który od jakiegoś czasu mnie nawiedza, z każdą nocą staje się coraz to bardziej wyrazisty.

Ciemność.

Wszystko dookoła spowite w czerni. Nic nie widać, nic nie słychać. Nagle z ciemnej mgły wyłaniają się oczy. Różowe, złowrogie ślepia. Różowy i zło? Brzmi jak żart. Szkoda, że jakoś mnie nie śmieszy. Tajemnicza postać wyciąga do mnie ręce, jakby chciała mnie złapać. Nie dam się, ucieknę.

Znów uciekam.

Biegnę z całych sił i mimo to trudno jest mi przyspieszyć do oczekiwanej prędkości. Czuję opór. Bieganie podczas snu jest najgorszą rzeczą jaką można wyśnić. Chcesz biec szybciej, wiesz, że umiesz! Ale nie możesz. Druga postać zawsze będzie szybsza. Gdy napastnik mnie dopada i przewraca na ziemię, otoczenie momentalnie się zmienia. Znów te same, stare magazyny. Obok mnie stoi chłopak. Podnoszę się z ziemi. Jest lato, suchy wiatr wieje z oszalałą prędkością. Stoimy naprzeciwko siebie. Ten chłopak, znam go. Znam go bardzo dobrze, pamiętam prawie że w ogóle. Płacze, a szkarłatne łzy spływają po jego bladych policzkach. Cały ubrudzony krwią. Nie wiem czy własną czy cudzą.

„Odejdź i zapomnij!”

Nakazuje donośnym i łamiącym się głosem, po czym palcem pokazuje mi przeciwny kierunek. Sam zaś rusza w stronę budynków z blachy. Nie wraca. Upadam na kolana, krzyczę. Wołam jego imię. Uderzam pięścią w ziemię, która zmienia swój kolor w żółty. Jasny, połyskujący żółty odcień. Obracam głowę i widzę postać. Stoi daleko, jest rozmazana. Mówi coś do mnie, widzę to po ruchu warg. Wyciąga rękę w moją stronę, ale nim zdążę ją złapać, ziemia zapada się.

-ZEJDŹ Z JEZDNI, PALANCIE!- głośny klakson i wrzaski łysego faceta wyrywały mnie ze świata wyobraźni. Czemu moi kochani ludzie muszą być dzisiaj tak bardzo denerwujący? Posłałem mu mało przyjazne spojrzenie i nawet specjalnie zwolniłem krok przechodząc na drugą stronę ulicy.

O czym mam zapomnieć? Albo raczej miałem i udało mi się to. Wszystko sprowadza mnie do tamtych magazynów, więc może powinienem iść tam jeszcze raz?

Było szaro i pochmurnie. Chyba będzie padać. Rany, po co ja się w taką pogodę pcham na dwór? Okolica nic się nie zmieniła, zniszczone budynki stały jak stały, wkoło nie było żywego ducha. A nie, przepraszam, kruków było od cholery i jakby się tak głębiej zastanowić to duchy też się mogły tu kręcić. Aż dreszcze idą po plecach. Nie jestem fanem zjawisk nadprzyrodzonych i nie mam najmniejszej ochoty dowiedzieć, czy rzeczywiście istnieją. Ruszyłem między magazyny. Wielkie, stalowe budynki, pokryte rdzą, zapewne grożące zawaleniem. Nic dziwnego, że Srebrni są tu lokatorami. To miejsce chyba jako ostatnie w całym mieście przyciąga ludzi, więc nikt im tu nie przeszkadza. Czego my tu mogliśmy szukać w dzieciństwie?

-To już ostatni- oznajmił jakiś mężczyzna i rzucił czymś do drugiego. To „coś” wydało z siebie stłumiony jęk. Ukryłem się za rogiem i obserwowałem zajście.

-Później się wami zajmiemy- powiedział drugi mężczyzna i kopnął w brzuch kogoś, kto leżał na ziemi. Zaciągnął go za nogi do magazynu i zsunął drzwi.

-I po co im to było?- zapytał koleś w czerwonej chuście zawiązanej na głowie, wsiadając do ciężarówki. Nie usłyszałem odpowiedzi. Wiedziałem, że Srebrni są niebezpieczni, ale żeby porywać ludzi? Gdy odjechali, zakradłem się do drzwi i odsunąłem małe okienko. Do ciemnego pomieszczenia wpadło światło, a ja zobaczyłem trójkę mężczyzn związanych sznurami i taśmą na ustach. Byli w różnym wieku, grubas miał na sobie garnitur. Na mój widok od razu zaczęli się wiercić i wydawać z siebie pojękiwania, jakby prosząc o pomoc. Mógłbym im pomóc, ale co z tego będę miał? Satysfakcja i czyste sumienie bla bla bla. Zamknąłem wizjer i ruszyłem dalej zwiedzać magazyny. Trzeba było się nie pchać w nie swoje interesy. Skoro leżą tam związani, to na pewno sami się w to wpakowali. Mnie to nie dotyczy. Co mnie obchodzi, że zginą. Stanie się to na ich własne życzenie. Chyba tylko turyści nie wiedzą, jak niebezpieczni są Srebrni, ale jak dla mnie wyglądali na rasowych Japończyków. Krzyżyk na drogę, chłopcy.

Siedem, trzynaście, pięćdziesiąt, dwadzieścia jeden. Zastanawia mnie, dlaczego te numery są nie po kolei. Albo jakiś żart, albo osoba numerująca bloki miała dysleksje. I to poważną. Coraz mniej podoba mi się to miejsce. Cały czas będąc tutaj mam wrażenie, że ktoś na mnie uważnie patrzy. Czuję ten sam, lodowaty wzrok.

I masz pełne prawo się bać.

Bać się? Ja? Ktoś tu jest chyba niedoinformowany.

oH mYślę, że znam cię lepIej, niŻ ktokolwiek.

Osiemnaście. Zamknięte, stalowe drzwi. Pokryte rdzą, numery są już ledwo widzialne. Ocieki farby i brud nie czynią ich bardziej przyjaznych. Wejść czy nie...

Myślisz, że jesteś gotowy? - ktoś niemal wyszeptał to do mojego ucha. Obróciłem się, otwierając równocześnie nóż sprężynowy. Pusto.

Zwykły nóż? Uważasz, że to na mnie zadziała? Hahaha, zabawny jesteś- silny podmuch wiatru potargał mi włosy.

Nie boję się. W końcu, nikogo tu nie ma.

Zaparłem się nogami o ziemię i przesunąłem drzwi. Ze środka buchnęło zimne powietrze i kurz. Odkaszlnąłem. Chyba nikt tu dawno nie wchodził. Przekroczyłem próg. Słońce wpadało przez okna przy suficie, w oddali ćma leniwie przeleciała przez snop światła, drobinki kurzu unosiły się w powietrzu....Ciemność. Kompletnie nic nie widziałem. Ciemna jaskinia, tajemnicza i przerażająca. Przełknąłem ślinę. Właściwie to po cholerę ja tu lazłem.

Witaj, Izaya-kun- wesoły głosik odezwał się ze środka. Wmurowało mnie w ziemię, zimny pot oblał plecy. Błądziłem wzrokiem po hali, próbując dostrzec źródło dźwięku.

Tu jestem. Nie poznajesz mnie?- głos posmutniał. Obróciłem głowę i odskoczyłem, wpadając na futrynę drzwi. Lśniące, białe ubranie, różowe guziki kurtki, słuchawki na uszach i różowy kabelek od nich, kończący się w kieszeni spodni. Czarne włosy, nienaturalnie różowe oczy i uśmiech na twarzy. Skąd, jak, kiedy i czemu wygląda jak ja!? Chyba po raz pierwszy w życiu mnie zatkało. Nie wiedziałem co powiedzieć, czy coś powiedzieć i czy bać się, czy śmiać.

Chodźmy więc. Chciałeś tu wrócić, prawda? Wędrowanie samemu jest taaakie nudne. Zastąpię ci Kento- wyciągnął rękę by pomóc mi podnieść się z ziemi, na którą zdążyłem się wcześniej wywalić z wrażenia. Nie przyjąłem pomocy. Podniosłem się i szybkim ruchem przycisnąłem chłopaka do ściany, przykładając tym samy nóż od gardła.

-Kim jesteś, czego chcesz i czemu wyglądasz jak ja?- zapytałem, patrząc w te różowe ślepia. Nie wyglądał na zaskoczonego. Po jego minie wnioskując, musiał się tego spodziewać.

Jestem Psyche, witaj- przedstawił się i przyłożył mi pistolet do boku.- Znamy się trochę, ale nigdy bym nie przypuszczał, że przejdziemy do aż tak bezpośrednich relacji.- uśmiechnął się i mocniej przycisnął lufę do mojego ciała. Opuściłem nóż i odsunąłem się do niego. Stał niewzruszony i po chwili ruszył w głąb budynku. Poszedłem za nim, co było raczej lekkomyślnym posunięciem.

SpotyKasz kogoś Po RaZ pierwszy I oD rAzu Za nIm Idziesz. GdziE poDziAła TwOja OsTroŻność?

Jego przynajmniej widzę. Ciebie tylko słyszę.

-Skąd wiesz o Kento?- zapytałem go, a ten zatrzymał się nagle.

Przecież jestem tobą. Jak mógłbym o nim nie wiedzieć?

-Ale jak to mną...-cofnąłem się dwa kroki. Różowe ubranie, podobny wygląd, Psyche. Przecież... to nie możliwe! On...on jest...

-Przecież ty żyjesz w mojej głowie! Jak.. ty mogłeś... wydostać się czy istnieć?!-zacząłem gubić się w tym wszystkim. Powoli obrócił się w moją stronę.

Śmieszne, że dopiero teraz się nad tym zastanawiasz. - różowe ślepia zabłysły. Przeszedł mnie dreszcz. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Jeszcze nigdy nie podjąłem tak lekkomyślnej decyzji jak teraz. Wszedłem do ciemnego magazynu na odludziu za gościem, którego nigdy nie widziałem. Zaraz się okaże, że on w ogóle nie istnieje. Jak na moje życzenie zniknął.

Racja, żyję w twojej głowie. Ale nie słyszałeś, że sny często stają się rzeczywistością?

Tak, bo ja normalnie od zawsze marzyłem, żeby cię spotkać.

A co powiesz na kOsZmAr Na JawiE?

Spowite ciemnością pomieszczenie. Wysokie ściany utworzone z pudeł, uniemożliwiają drogę ucieczki. Mogę iść dalej albo cofnąć się do wyjścia. Oczy, mimo że przyzwyczajone już do ciemności, dalej nic nie widzą. Oddech stał się płytki i przyspieszony. Dreszcze raz po raz przedzierają się przez moje ciało. Wokół głucha cisza. Mam wrażenie, że coś słyszę. Ale to tylko moja wyobraźnia.

Czemu nie pomogłeś tamtym ludziom?

To nie mój interes.

Jak to nie twój. To przecież twoi kochani ludzie.

Owszem. Ale co mi do tego, skoro się wpakowali w takie gówno.

Chcesz, żeby skończyli tak?

Jakby podświetlone reflektorem pod moimi nogami pojawiły się zmasakrowane ciała dwóch osób. Dziury po kulach i pchnięciach nożem, ubrania brudne od zaschniętej już krwi. Oczy wywrócone białkami do góry. Wryło mnie w podłogę. Czy oni naprawdę tu leżą? Chciałem poruszyć ciało butem, ale „reflektor” zgasł, a moja noga natrafiła na pustą przestrzeń. Jak to możliwe...

Albo tak?

Snop światła przeniósł się wyżej, podświetlając ciało powieszone za szyję. Podobnie zmasakrowane, a do tego wybałuszone oczy. W momencie, gdy kropla krwi kapnęła na podłogę, na powrót zapanowały egipskie ciemności. Błądziłem wzrokiem, próbując znaleźć jakieś źródło światła. Coś, co mogłoby mi pomóc stąd wyjść. Obróciłem się. Dalej nieskończona czerń. Nie byłem w stanie dostrzec nawet własnych dłoni.

Teraz już może być za późno.

Za późno by uciec.

Za późno by pomóc.

Za późno by zmienić swoje życie.

Kiedy na to nigdy nie jest za późno.

Proszę cię. Ktoś taki jak on jest zepsuty do szpiku kości. Co by nie zrobił, zasługuje tylko na...

śmierć.

Powoli.

Mógł pomóc.

Co to zmieni.

Powoli, krok po kroku.

Będą żyli. On będzie żył. Żył naprawdę. Żył... ha ha ...

Uczuciami?

HA HA HA HA HA HA HA

Będziesz...

Dobre uczynki? Czyste sumienie? Żartujesz sobie ze mnie.

Ha ha ha wiem, to wręcz śmieszne. Ale chociaż spróbować.

Włożyć uczucia w to lodowate serce? To już łatwiej będzie się go pozbyć.

...potrzebował...

Pożyteczne rozwiązanie.

Trzeba go złapać.

Pozbyć się? Że mnie?

Nie zmieni się.

On też się nie zmienił.

Pozostał taki sam.

TRWAŁ w tym obłędzie do końca swoich dni.

Widziałeś to.

Obserwowałeś.

Widziałem?

Prosił.

Ostrzegał.

Kazał.

To było zabawne.

Cierpiał. Niemal oszalał. To co zrobił. Nikt się tego nie spodziewał.

„Izaya, co byś zrobił, gdyby mnie zabrakło?”

„Skąd takie pytanie?”

„Tak jakoś. Bardzo cię lubię, Iza-chan”

„Ja ciebie też. Wiesz, nienawidzę ludzi. Ale ty jesteś wyjątkiem. Gdybyś zniknął, zapewne nienawidziłbym ich jeszcze bardziej”

Ale ich kochasz! Gdzie się podziała wyjątkowość jednostki!?

Gdy „zniknął” wcale ich nie znienawidziłeś. Pokochałeś ich! Miłością szaleńca i prześladowcy.

Dłonie wyłaniają się z mroku i zmierzają w moją stronę. Nie dam się, ucieknę.

Nie jestem szalony. Nie jestem szalony. Nie jestem szalony. Ten obłęd to przemęczenie. Brak snu, głodowe halucynacje. Psyche? HA! Nie żartujcie sobie ze mnie. Nie istnieje. Może sobie żyć w mojej głowie, ale żeby mi się pokazać? Paranoja jakaś. Dobra, uspokój się.

-Miałeś racje, on faktycznie gada do siebie!

-No przecież nie mam przewidzeń. I spójrz na ten wzrok. On jakiś zeschizowany jest.

Pat, pat, pat.

-Narkotyki powiadasz. Izaya, ćpiesz coś?

-Dlaczego tak się na mnie patrzycie?- trzy głowy... wróć, dwie głowy i szyja wpatrywał się we mnie z góry, a ja leżałem.

-Oh, zaszczyciłeś nas rozmową, mendo- prychnął Shizuo i odwrócił ode mnie wzrok. Shinra przytrzymał mi powiekę palcami i poświecił prosto w oko latareczką.

-Bierz to jebane światło- odepchnąłem jego rękę i przetarłem oczy. Usiadłem.

-Zachował funkcje motoryczne, reaguje na boćce, nie widzę żadnych ran, wysypki, gul, więc to nie jest choroba. Fizyczna w sensie. Sądzę, że on ma coś z głową.

-Brawo Shinra, idę pisać dla ciebie nominację do Nobla za odkrycie roku- dodał ironicznym tonem Shizuo i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, której Celty momentalnie pozbyła się, za pomocą swojego cienia.

-Mógłbym wiedzieć, o co tutaj chodzi?-spojrzeli na mnie jakbym spadł z księżyca.- No co?

-Sądziłem, że ty nam to wyjaśnisz- odparł Shinra i poprawił okulary, które zsunęły mu się na czubek nosa. Przebiegłem po nich zdziwionym wzrokiem. Co niby mam im wyjaśniać. Siedzę najprawdopodobniej w domu Kishitaniego, za oknami noc, a ja nawet nie pamiętam żebym tu przychodził. I to ja mam im coś wyjaśniać?

-Ah, do cholery, pchło współpracuj!- Shizuo powinien zacząć nad sobą panować. Gdyby mocniej uderzył w ten stół, z pewnością by się rozleciał.- Wracam z pracy, a ty wpadasz na mnie i drzesz się, że potrzebujesz pomocy. Tak dawno cię nie widziałem, że już napawałem się myślą, iż umierasz w męczarniach w jakimś rowie. Niestety, świat mnie chyba nienawidzi i sprowadza cię za każdym razem, gdy mój dzień jest udany. Teraz wyjaśnij co było na tyle przerażające, byś uciekał jak porażony, niszcząc mi tym samym wieczór.- jaszcze nigdy nie słyszałem, by Shizu-chan wypowiadał się tak składnie.

-Przerażony? Ja?- zaśmiałem się- Oh, Shizu-chan musiałeś mnie z kimś pomylić.

-Czy trup w mieszkaniu naprawdę będzie dla was aż takim problemem?- powiedział przez zaciśnięte zęby blondyn i zacisnął pięści. Celty uniosła ręce w uspakajającym geście.

-Gdy Shizuo cię tu przytaszczył miałeś strasznie zwężone źrenice, podkrążone oczy, cały drżałeś, byłeś blady jak ściana. Nie wmówisz mi, że nic ci nie jest- lekarz chyba jeszcze nigdy nie był tak poważny.

Coś jest zdecydowanie nie tak.

-Czemu Shizuo miałby mnie tu przynosić.- zwróciłem wzrok na ex-barmana.- Martwisz się o mnie? To słodkie, ale nie potrzebnie...

-Tak, martwię.- mierzyliśmy się wzrokiem. Teraz to nawet na słuch mi się rzuciło. - Martwię się co zrobisz, jak masz jakieś odpały. I bez tego jesteś nienormalny i niebezpieczny, a co dopiero teraz, kiedy sam nie wiesz, co się z tobą dzieje. Chorych umysłowo izoluje się nie bez powodu.

[Shizuo ma racje. Nie możemy wypuścić cię do ludzi. Jeszcze coś im zrobisz.]

-Oj nie przesadzajcie, nie jestem jakimś szaleńcem-machnąłem ręką. Shizuo podszedł do mnie i podniósł za koszulkę.

-Nie jesteś? W takim razie czemu od godziny przepraszasz jakiegoś z kosmosu wziętego Kento?!-warknął. Nie przypominam sobie, żebym kogoś wołał. A co dopiero przepraszał. Może faktycznie coś jest ze mną nie tak.

-Siedziałeś skulony w pieprzonych drgawkach, miałeś przeraźliwie zwężone źrenice, gadałeś do siebie o jakichś niezrozumiałych rzeczach!- kontynuował, a ja dalej nie mogłem uwierzyć. Chyba urwał mi się film od czasu, kiedy byłem w magazynach i spotkałem...

-A na koniec poprosiłeś nas, abyśmy wykopali Psyche za drzwi. Kim do kurwy nędzy jest Psyche!?

-Wy... wy go nie widzieliście?- spytałem.

-Nikogo tu nie było oprócz naszej czwórki! Jeżeli to twój kolejny durny żart to możesz być pewien, że tym razem nie zawaham się ciebie zabić.-zakończył swój monolog, ciągle wpatrując się w moje oczy.

-Słuchajcie...- zaczął Shinra. Ja i Shizuo spojrzeliśmy na niego, blondyn dalej nie puszczał mojej koszulki.- Całkiem możliwe, że jest tak, jak myślę.- podniósł głowę, a światło lampy odbiło się od szkieł jego okularów. - Teraz wszystko będzie musiało się zmienić.

Wszystko i wszyscy.

Czemu to wszystko jest takie beznadziejne?

-Powinniśmy powiedzieć policji.

-I co im powiesz?! Że widziałeś cztery trupy gnijące w starych magazynach? Nawet jeżeli ci uwierzą to bardziej będzie ich interesować to, co tam robiliśmy sami. Dorośli zajmują się rzeczami, w których mają jakiś swój interes, wierzą tylko w swoje przekonania lub słowa innych dorosłych. Nikt nie będzie słuchał takich dzieciaków jak my.

Szatyn pociągnął nosem, a wierzchem dłoni otarł ostatnie łzy. Izaya objął przyjaciela ramieniem i przyciągnął do siebie. Z małego okienka domku na drzewie widać było rozgwieżdżone niebo.

-Musimy po prostu o tym zapomnieć- stwierdził brunet, a Kento niepewnie skinął głową.

-Chłopcy! Kolacja!- krzyknęła mama Izayi z dołu drzewa.

-Już idziemy!- odkrzyknął jej syn, po czym zwrócił się do towarzysza.- Chodź, zjesz z nami kolację- uśmiechnął się i zszedłszy drabinką na ziemię, pobiegli do domu.

Bim, bam, bim, bom. Dźwięk dzwonów rozległ się po budynku szkoły.

-Pamiętajcie, że zbliżają się egzaminy semestralne. Uczcie się pilnie! Tachibana, zapraszam do mojego gabinetu. - blond chłopak z opuszczoną głową powlókł się za nauczycielem, z jego twarzy nie schodził jednak uśmieszek. Nauczyciel zdzielił go zeszytem.

-Jeszcze masz czelność się durnowato uśmiechać!? Już ja cię nauczę porządku!

Izaya wzruszył ramionami i spakował książki do plecaka. Wychodząc z klasy ostatni raz zerknął na pustą ławkę, w której powinien siedzieć jego przyjaciel. Izaya i Kento poszli do jednego gimnazjum i szczęśliwym trafem zostali przydzieleni do tej samej klasy. Niestety w drugim semestrze Kento zaczął dziwnie się zachowywać. Unikał ludzi, wagarował, chodził cały zestresowany. W tym miesiącu zupełnie przestał chodzić do szkoły. Nikt nie wiedział co się z nim dzieje, ale brunet miał już pewne przypuszczenia.

-Witaj, Izaya-kun- wesoło powiedziała kobieta i wpuściła chłopaka do środka. Była ona niewysoką szatynką gdzieś po trzydziestce, z miłymi rysami twarzy i zielonymi oczami.

-Dzień dobry. Przyniosłem notatki. Czy Kento dalej siedzi w pokoju?- zapytał, zdejmując buty.

-Niestety tak. Przestał też jeść. Bardzo się o niego martwię.- posmutniała. Jej syn zawsze był poukładany i obowiązkowy. Nie miał humorów, pilnie się uczył, trzymał się z dal od kłopotów. Pewnego dnia jednak coś się zmieniło. Na początku nikt tego nie zauważył, ale później trudno było nie zwrócić na to zachowanie uwagi. Chłopak zaczął rozmawiać sam ze sobą, budził się w środku nocy przez wiecznie nawiedzające go koszmary, stracił apetyt. Chodził po domu, jakby był nawiedzony. Jego młodszy brat, nie mogąc znieść ciągłych wahań nastrojów z jego strony, zamieszkał z babcią.

-Cześć stary- powiedział Izaya, wchodząc do pokoju przyjaciela.- Nie za ciemno tu masz?-zasłonięte zasłony i zgaszone światło z pewnością utrudniały widoczność. Podszedł do okna i je otworzył, wpuszczając trochę powietrza do tego pomieszczenia. Pokój był nieduży z fioletowymi ścianami, na których wisiały plakaty i zdjęcia. Po lewej zawalone biurko, po prawej łóżko postawione wzdłuż ściany, a naprzeciwko niego szafa wnękowa. Na podłodze walały się ciuchy, komiksy i tym podobne rzeczy. Kanto siedział na łóżku z podkulonymi nogami i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w ścianę.

-Uważaj na wisielca, jak będziesz przechodził- powiedział po chwili szatyn, ale nie zaszczycił gościa spojrzeniem. Izaya obrócił się, a Kento przymknął powiekę i syknął.

-No i uderzyłeś.- powiedział marudnym tonem.- A już przestał się obracać.

-O-o czym ty mówisz. Tu niczego nie ma- stwierdził Izaya uważnie oglądając pokój.

-Jak to nie. Koleś wiszący na sznurze. Wisi nad biurkiem od kilku dni. Nie rozumiem czemu wybrał akurat mój pokój na miejsce samobójstwa, ale zdąrzyłem się już przyzwyczaić.

-Okeeej?

-A co tam w szkole tak w ogóle?- momentalnie zmienił ton, a oczy nabrały dawnego życia. -Normalnie. Trochę nudno bez ciebie. Odpaliliśmy z chłopakami akcję „Zero”. Tylko Tachibana oberwał. Poszedł z dyrem po lekcjach. Niech spoczywa w pokoju, walczył dzielnie- zakończył i pochylił głowę. Kento zaśmiał się.

-Idziemy się przejść?- zaproponował Izaya i zwrócił się w stronę drzwi.

-Nie lubię wychodzić na dwór. Oni mnie obserwują. Szukają mnie. Ciebie też! Nie powinniśmy wychodzić.

-A tam gadasz. Niby kto mnie szuka. Niech się zajmie sobą, a mnie zostawi w spokoju. No już jazda, idziemy dotlenić ci mózg.- powiedział Izaya i pociągnął chłopaka w stronę wyjścia.

Ja... ja już dłużej nie wytrzymam. Proszę. Daj mi odejść. Albo każ im odejść!

Uspokój się, proszę.

Cicho... proszę bądźcie cicho! Zamknijcie się!

Ja... ja już nie mam siły. Nie chce, nie potrafię. Wytłumaczysz innym.

Odłóż to! Tym razem. Proszę, odłóż!

A co jeżeli ty też... nie istniejesz. Zawsze byłeś, rozmawiałeś ze mną. To przez ciebie!

O czym ty gadasz! Nie, nie celuj we mnie. Wyrzuć to! Odłóż ten pistolet! Błagam, Kanto, błagam!

Zabiję ciebie, a potem siebie. Jeżeli byłeś prawdziwy, to po śmierci dalej będziemy razem.

Ała! Czemu... czemu to zrobiłeś!? Czemu rzuciłeś tym pierdolonym nożem!

Chodź. Widzisz? Już jest wszystko w porządku.

Ni-e... nie dotykaj mnie. Nie chce.

Ciiii... Już, uspokój się. Oddychaj. Jestem prawdziwy. Byłem, jestem i będę.

Nie rób więcej takich rzeczy.

Boję się.

Jeżeli z tobą zostanę to nie będziesz miał się czego bać.

Oni się dowiedzą. Znajdą ciało. Będą wiedzieć, że to ja. Ja nie chcę, nie chciałem. Tak bardzo nie chciałem. On mi kazał. To on nacisnął spust!

Ciiii... nie krzycz. Spokojnie, nikogo nie zabiłeś. On ciągle żyje, jest...

Jest martwy. Tu, na podłodze, w moim pokoju. Mam jego krew na rękach.

Izaya... Jestem mordercą własnego brata.

Hej braciszku!