Słuchaj tylko mnie[Shizaya]- chapter 1

Shizaya! Tak, wreszcie zabrałam się za napisanie czegoś z moją ukochaną parą~  Mam nadzieję, że się przyjmie xD

Jak możecie zauważyć nowy szablon jest trochę niedorobiony, ale postaram się go w najbliższym czasie naprawić. Tak wgl to welcome back to school ruszył pełna parą i już jutro mam sprawdzian! Świetnie po prostu. 

~*~

Kim jesteś?

Ja?

Jestem tobą...

-Pudło!- krzyknąłem, po raz kolejny zręcznie unikając zderzenia z koszem na śmieci.

-Mendo! Zabiję Cię!

-Tak, tak wiem-posłałem w jego stronę cwaniacki uśmiech i zniknąłem w zaułku. Do moich uszu dobiegł szaleńczy okrzyk złości. Ahhh cóż za melodia. Wspiąłem się na drabinkę pożarową, wyszedłem na dach jakiegoś budynku i zacząłem spoglądać na bezradnego w tym momencie blondyna. Dla niego jak zawsze zniknąłem w tajemniczych okolicznościach. Wykrzyczał moje imię przeciągając samogłoski, rzucił czymś i odszedł z wiązanką przekleństw na ustach. Znów to samo. Rutyna dnia codziennego, która mimo swej monotonności mi się nie nudzi. Spotkanie i walka kończąca się moją ucieczką.

Uciekam. Znikam.

Na tym polega moje życie. Pojawiam się w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze, aby za moment zniknąć zostawiając ludzi z problemami, w które się wpakowali. Z moją skromną pomocą. Cieszy mnie ich bezradność, ich reakcje i działania. Jak często zgubne. Obserwacja ludzi i sprzedaż informacji łączy w sobie hobby i pracę, choć dużo osób uważa, że to obsesja. Ale kto na tym świecie nie ma swojej własnej, małej obsesji?! Swojego uzależnienia, które niekoniecznie jest związane z alkoholem czy papierosami? Otóż każdy ma. Jest uzależniony od kogoś lub czegoś. Ja zresztą też. Uzależniony od ludzi. Od szaleńczej miłości do nich! Wiem to. Doskonale to wiem. Ale przestać kogoś kochać wcale nie jest tak łatwo. Choć nigdy tak naprawdę nikogo nie kochałem. Kocham ludzi jakoś jedność, ale nie jako jednostkę. Tak wiele zgromadzonych informacji, tak wiele godzin, dni poświęconych obserwacji. Tak wiele podjętych działań i wymuszonych decyzji. I wszystko to z miłości do nich. Ja decydowałem i decyduję o ich poczynaniach, o kłopotach w jakie się władują. Tak samo tylko ja decyduję o moim życiu.

Oh naprawdę? Jesteś całkowicie tego pewien?

Oj daj spokój. Przecież wiesz, że nie poradziłby sobie beze mnie.

Chyba śnisz! Jasne, że ty to mu tylko zawadzasz.

Ahhh?! Chcesz się bić różowy idioto?

Kogo nazywasz idiotą, nędzny królewiczu!?

Panowie, uspokójcie się. Nie chcemy tutaj żadnych bójek.

To on zaczął!                                                                                                                     To on zaczął!

ZAMKNIJCIE SIĘ WSZYSCY!

Jest tak już od jakiegoś czasu. Słyszę albo ich wszystkich, albo każdego z osobna. Zdarzają mi się też luki w pamięci. Martwi mnie to, ale jeszcze bardziej denerwuje. Jestem informatorem! Jak mam pełnić moją rolę społeczną, jeżeli nie pamiętam tego, co robiłem kilka godzin temu? A może już zgłupiałem? Przez ten cały natłok informacji i myśli zwyczajnie mi odbiło? Szlag. Muszę przestać o tym myśleć. Nie mogę się dołować. Jeszcze popadnę w jakąś depresję i co wtedy... Nie, zamartwianie się to zdecydowanie nie w moim stylu, a poza tym...

-Izaaayaaa! A więc tu się ukrywasz, co!?- Shizuo wylazł na dach. Czyżby był bardziej spostrzegawczy niż sądziłem? Coś z wielką prędkością minęło mnie o centymetry. Nie wiem co to było, ale z pewnością było duże.

Awwwuuu Shizu-chan. Tak dawno cię nie widziałem.

Psyche daj se siana. On na ciebie nie leci. Zrozum to.

Eeeh?! Jak możesz mówić takie okropne rzeczy?

Prawda boli. Przykro mi.

Głupoty gadasz. Spójrz.

Psyche, to naprawdę głupi pomysł!

Roppi podniósł głos! Czyli to na serio musi być zły pomysł.

…

Chyba poszedł.

Co?! Co się dzieje, jak to poszeeee... dł...

Przez moment mnie zamroczyło, a w umyślę zobaczyłem przebłysk różowego światła. Po chwili znalazłem się w... w sumie to nie wiem, gdzie się znalazłem. Otaczała mnie ciemność,a wokół mnie poruszały się małe, różowe światełka. Nie czułem podłoża pod stopami. Mogę spokojnie powiedzieć, że unosiłem się w powietrzu.

Gdzie ja jestem? Gdzie jest Shizuo?

Witaj. Jest mi niezmiernie miło poznać się osobiście.

Zaraz... kim ty jesteś i... i dlaczego wyglądasz jak ja!?

Przed moimi oczami ukazała się postać, która... no autentycznie wyglądała jak ja! Tyle że futerko na kurtce miał czerwone,a wyraz twarzy nadzwyczaj opanowany. Dziwne. Jest ciemno, a ja wszystko widzę.

Roppi już nie przesadzaj. Przecież go znasz, więc po co tak oficjalnie.

Mi tyle szacunku nie okazujesz.

Pokazał się drugi, który...też wyglądał jak ja! No bez kitu! Jeżeli to jakiś żart to wcale nie jest śmieszny. Ten drugi był ubrany w coś na wzór królewskiej szaty. A na głowie miał koronę. Hymmm podobała mi się wizja siebie jako króla. Coś w tym jest.

Izaya-san, zapewne chcesz się dowiedzieć gdzie się aktualnie znajdujesz.

Nie pogardzę taką informacją.

To twój umysł imbecylu! Raaany, a myślałem, że to Psyche jest tępy.

Czy- czy ja dobrze usłyszałem? Jestem w swoim umyśle? Wszedłem sobie do mózgu?! Aaaa... a więc to muszą być te pasożyty co mi w myślach buszują. Zaraz... a ich czasem nie było więcej?

Ahaa... Ej, czerwony. Nie brakuje tu kogoś przypadkiem?

Wiesz, niefortunnie się złożyło nasze spotkanie. W tej chwili trzeci z nas, Psyche, zarządza twoim ciałem.

Izaya, masz przerąbane.

-Ohhh... ubieram się w zbyt ciemne kolory. Dlaczego nie noszę jasnych rzeczy? Czarny jest taki przygnębiający nie sądzisz, Shizu-chan?- uśmiechnąłem się do blondyna.

-Tyyy... o czym ty gadasz, do cholery!? Na mózg ci padło?- stał lekko zdezorientowany.

-Hmmm... myślę, że biały pasowałby mi bardziej. Wyglądałbym o niebo lepiej w biało-różowej kurtce, prawda?- w tym momencie dostałem jakimś pudłem i upadłem na ziemię.

-Co ty robisz!?- krzyknąłem podnosząc się i masując obolałą głowę.

-Nie wiem w co tym razem pogrywasz, ale na pewno nie jest to nic dobrego- wysyczał przez zaciśnięte zęby. Przechyliłem lekko głowę.

-Co jest złego w dobieraniu sobie ubrań?- spojrzał na mnie z wielkim zdziwieniem. Dłonie, wcześniej zaciśnięte i gotowe do walki, rozluźniły się. Stał i patrzył na mnie jak na debila.

-Ty- ty tak na serio teraz? Izaya czy... czy z tobą wszystko w porządku? Nie, żebyś kiedykolwiek był normalny, no ale bez przesady...- podrapał się po karku.- Może uderzyłeś się w głowę albo ja uderzyłem cię za mocno...

-Oh co racja to racja, twoje powitania są nazbyt brutalne. Ukochanych osób tak się nie wita, Shizu-chan.- zacząłem się do niego zbliżać, a on jak na złość począł się cofać.

Psyche jesteś durny! Nie rób tego!

-Oh! Bądź cicho!

-J-ja? Co... Przecież jestem cicho, to ty gadasz jakieś pierdoły! N-nie zbliżaj się do mnie świrze!-zamachnął się drewnianą skrzynką i cisnął nią we mnie, przez co upadłem. Nie rozumiem jak mogę to znosić. Toż to cholernie boli! Shizuo sapał chwilę bardziej z przerażenia niż ze złości.

-O-oi ty płaczesz? Heh... IZAYA CO Z TOBĄ NIE TAK!?

-To bolało, jak mogę nie płakać- otarłem oczy rękawem.- Jesteś okrutny.

-Mówię poważnie, nie rycz już! Jak długo cię znam nigdy nie uroniłeś nawet łezki od moich uderzeń, więc weź się z łaski swojej ogarnij!- krzyknął, dalej trzymając się ode mnie na dystans. Nie podobało mi się to. Chcę być bliżej niego. Podniosłem się z ziemi, ale upadłem, chwilowo tracąc przytomność.

Co z wami ludzie! Izaya uspokój myśli, bo mi przeszkadzasz!

Ja Ci przeszkadzam? Mogę powiedzieć to samo! A teraz oddawaj moje ciało, bo szczerze powiedziawszy lubię kontrolować sytuację.

Klepnąłem go w ramię i już miałem wyminąć tego różowego klona, gdy chwycił mnie za rękę i zawrócił w poprzednie miejsce, po czym zniknął.

Cholera. Co on wyrabia?

Wiesz, Izaya-san, chyba muszę cię zmartwić. On nie jest dokładnie NIM.

Nie rozumiem co masz na myśli.

On to ty. Tak samo jak ja. I Hibiya.

-..ya...Izaya! Żyjesz jeszcze? Oby nie, ale... obudź się pajacu!

-Ohh Shizuo nie krzycz mi do ucha. Coś się stało?

-Wstałeś i nagle osunąłeś się na ziemię. Z tobą aby na pewno wszystko w porządku?

-Oh czyżbyś się o mnie martwił?

-Hę?! Nie wyobrażaj sobie za dużo. Czyli coś z tobą na serio nie... mhm- nie pozwoliłem mu dokończyć. Siedział tak blisko mnie. To była jedyna okazja na to, żeby go pocałować. Wbrew pozorom miał bardzo miękkie i słodkie usta.

Hahaha Psych! Zrobiłeś to?!

Jak już wcześniej powiedziałem, to nie był dobry pomysł.

A tam gadacie. Shizuo coś do mnie czuje. Jakbym był mu obojętny to by tak za Izayą nie latał, co nie?

O czym wy... znaczy... ja... my.. gadacie?

Chwilę potem doszedłem do wniosku, że lepiej by było, gdybym nie wiedział.

Na swoich wargach poczułem wargi kogoś innego. Przerwałem pocałunek, bo chyba tak to można było nazwać, i otworzyłem oczy. Szeroko otworzyłem oczy.

-Shi-Shizu-chan... ja... ja wiem, że jesteś narwany i w ogóle, ale o molestowanie nigdy bym cię nie posądził- zwróciłem się do blondyna, który klęczał naprzeciwko mnie niemniej zdziwiony. Doskonale wiem o tym, że Shizuo ma do mnie odrazę i to wielką, i z pewnością nigdy nie posunął by się daleko w dotykaniu mnie. A o całowaniu to już nie wspomnę . Coś było nie tak i to ostro. Ze mną? Chyba, że to przez tego Psyche... moment. Przecież, ten czerwony mówił, że on jest mną. Że cała trójka jest mną. W takim razie... Cholera. Jest źle. Jest bardzo, bardzo źle. Jeżeli ja nie mogę kontrolować tego co robię, tego co myślę... Nie mogłem zbyt długo się nad tym zastanawiać, bo moja twarz przeżyła kolejne bliskie spotkanie z Shizuo i tym razem była to jego pięść.

-Ja... ja nie wiem co ty wyprawiasz, ale mnie w te brudne gierki nie wciągaj!- wytarł usta rękawem i odszedł. Gdyby drzwi od wejścia na dach nie były wyważone, zapewne by nimi trzasnął. Rozmasowałem spuchnięty policzek, wstałem i otrzepałem się. Coś jest zdecydowanie nie tak jak być powinno. Tylko, że nie mam pojęcia co i to mnie wkurza najmocniej.

Swoją drogą jesteś strasznie szalony, wiesz?                                   Niestabilny.

Nieobliczalny.

Znienawidzony.                                       Samotny.

Mówisz, że wszystkich kochasz, ale czy z wzajemnością?

Oni cię nie cierpią. 

                    

Jak to jest

                 być znienawidzonym przez tych,

                                                                                                                         których kochasz...

Kochasz? Dobre sobie!

ha            Ha

  ha

ha                             ha

ha     ha

Czy ty w ogóle wiesz, co to miłość?

Nie wiesz!        Nic nie wiesz.          Ci, którzy nic nie wiedzą, są bezużyteczni.

Nikomu niepotrzebni.