Requiem dla snu- one-shot

      Hoł hoł hoł~ Mikołaj Haru przesyła prezent dla swoich czytelników:3 ta wiem miało być wczoraj, ale skończyłam to pisać dopiero po 22 xD ok wenę na napisanie tego przyniósł mi utwór właśnie Requiem for a dream.A że lubię pianino to wykorzystałam to w historii. Jest tez film o takim tytule. Oglądał ktoś? Bo chyba też obejrzę^^ Ta historia jest inna od mojego opowiadania, bo jest poważniejsza i smutniejsza. Dobra już nie truję ;P A jeszcze takie ogłoszenie: Jedzie ktoś jutro na YukiCon do Opola? Można będzie mnie tam spotkać, więc jak ktoś się wybiera to napiszcie ;3 

~*~

       Fortepian to wspaniała rzecz. Skrywa w sobie większą moc niż nam się 

wydaje. Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moja życie gdybym nie grał. Czy wtedy te wydarzenia miałyby miejsce? Czy kiedykolwiek bym go poznał…?

     Szedłem przez rynek. Zimne, grudniowe powietrze drażniło mi nozdrza , a płatki śniegu od czasu do czasu wpadały do oczu. Właśnie włączyli latarnie. Świat zimą jest taki piękny.  Niestety zawsze znajdzie się ktoś, kto takie piękne chwile zaburzy.

-Aaaahhh!- usłyszałem krzyk i  w tym samym  momencie wylądowałem twarzą w śniegu. Czułem czyjś ciężar na plecach.

-Przepraszam ! Przepraszam ! Nic panu nie jest?!- owy ktoś podniósł się ze mnie i pomógł mi wstać. Otrzepałem kurtkę ze śniegu i podniosłem głowę by spojrzeć na „napastnika”. Był to jakiś chłopak  o krótkich, blond włosach sterczących we wszystkie strony świata, niewiele niższy ode mnie. Na oko dałbym mu siedemnaście lat.

-Nie, w porządku. A z tobą wszystko okej? Czemu właściwie pędzisz jak szalony? Chodnik jest nieźle oblodzony, więc lepiej uważaj. Szkoda takiej ładnej buźki.

-Dobrze będę. Oh nie pana teczka! –złapał się za głowę i szybko przykucnął, żeby pozbierać  kartki. Dopiero teraz spostrzegłem, że wysypały się z  teczki. Szybko je zebraliśmy.

-Przepraszam, że pytam , ale pan to napisał?- zapytał podnosząc ostatnią już kartkę rękopisu- Wydaje się być trudne, ale mimo to…

-Tatsuki ! Stój ty mała cholero!- rozległy się wrzaski. Zza zakrętu wybiegło dwóch chłopaków, prawdopodobnie licealistów i zaczęli się rozglądać po deptaku.

-O-o! Pościg wrócił! Spadamy !- chwycił mnie za rękaw kurtki i z nieznanych mi wtedy powodów, pociągną za sobą.

-Ej młody ! Po co mam z tobą uciekać?!- spytałem, gdy mijaliśmy zakręt. Dwójka ścigających zorientowała się szybko, w którą stronę pobiegliśmy i rozpoczął się pościg oraz przeciskanie między ludźmi.

-Dobra dosyć! …uff… dalej nie biegnę!- oznajmiłem wkrótce i oparłem się o ścianę budynku, by wreszcie złapać oddech. Dotarliśmy pod małą kawiarenkę- Właź. Raczej nie będą tu szukać- otworzyłem drzwi. Dzwoneczek u góry wejścia zadzwonił , a w nas uderzyła fala przyjemnego ciepła. Zajęliśmy stolik i zamówiliśmy coś ciepłego do picia.

-Wyjaśnijmy coś młody. Po pierwsze: dlaczego cię ścigają, po drugie:  dlaczego mnie za sobą pociągnąłeś?- chyba miałem prawo wiedzieć.

-A oni tak zawsze- odparł nieprzejęty- zaczepiają mnie codziennie. Dzisiaj po prostu się im postawiłem i dałem jednemu w twarz, to się wkurzyli i zaczęli mnie gonić. Spory kawał dziś przebiegłem. Ha ha mam nogi jak z waty- zaśmiał się- A co do pana: zaintrygował mnie pański utwór. Mogę wiedzieć co to było?- wskazał na teczkę. Wyjąłem jej zawartość. Było to kilkanaście kartek z nutami. Przeleciał po nich wzrokiem. –O ten mi chodziło- wskazał na rękopis.

-A to… to jeszcze nie skończone. Niesamowite, że zapamiętałeś akurat tą kartkę! Grasz na pianinie?- zapytałem zaskoczony. Nieczęsto zdarza mi się spotykać takich ludzi. Zapamiętać nuty tylko po spojrzeniu na nie. Coś niesamowitego!

-Taa… kiedyś grałem, ale odkąd mieszkam u ciotki przestałem.

-Co? Dlaczego?- tak po prostu odpuścić? Z takim talentem zapamiętywania ! Coś tu jest nie tak.

-Moja ciotka nie lubi fortepianu. Mówi, że to ją drażni. Nie wiem dlaczego, ale pierwsze słowa jakie usłyszałem gdy się przeprowadziłem brzmiały : „Koniec z fortepianem. To okropne pudło działa mi na nerwy!”. Miałem wtedy 11 lat i bardzo kochałem grać. Ale nie miałem wyboru. Musiałem to porzucić- zakończył ze smutną miną. Wyglądało na to, że wreszcie mógł się komuś wygadać. Biedny chłopak…

-Ale wróćmy do pana utw…  mogę poznać twoje nazwisko?- zapytał.

-Asami Rei.

-A ja Tatsuki Saito. Ale mów mi Saito. No więc Asami-san, wracając do twojego utworu. Wygląda na prawie gotowy, ma jakiś tytuł?- dopytywał. Naprawdę napalił się na ten utwór.

-Requiem for a dream.

-Uahh… jak poważnie. Grasz dla hobby czy z zawodu?

-Łączę te dwie rzeczy ze sobą. Uczę muzyki w podstawówce. Ten utwór jest moim pierwszym dziełem, więc…

-Uczysz?! – wstał nagle odsuwając krzesło, które szurnęło niemal przyprawiając kelnerkę o zawał i skupiając na nas oczy wszystkich w kawiarni - ups… Przepraszam…- usiadł z powrotem- Skoro uczysz muzyki możesz też nauczyć gry na fortepianie prawda!?- wydawało mi się czy jego oczy zabłysły?

-Taaaa… myślę, że mógłbym podołać, chociaż nigdy nie próbowałem…

-Czy… -przybrał poważniejszą minę- czy mógłbym zostać pana uczniem?- zapytał, choć brzmiało bardziej jak prośba. Szczerze powiedziawszy zaskoczyło mnie to pytanie. Był odważny i zawzięty. Nawet po tylu latach rozłąki z fortepianem dalej chciał grać. Warte podziwu. Warte mojego czasu. Ten chłopak był naprawdę niesamowity! Byłbym bez serca nie zgadzając się.

-Wiesz Saito... odważny jesteś. Porywasz dorosłego kolesia ze spaceru, zmuszasz do ucieczki przed gangstą  złożoną z dwóch wyrostków, a teraz prosisz o coś takiego. Myślę, że ktoś inny na moim miejscu byłby nieźle wkurzony i…

-Ah no tak.  Przepraszam jestem takim egoistą. W ogóle nie przeprosiłem za wcześniej. Przepraszam i ja już lepiej pójdę- zamierzał wstać, ale chwyciłem go za rękę i posadziłem z powrotem.

-Musisz nieźle wkurzać ludzi przerywając im w pół zdania- zawstydził się- daj mi dokończyć. Inni by się wkurzyli, ale ja nie jestem inni- uśmiechnąłem się- zainteresowałeś mnie Tatsuki-kun. Zgadzam się. Zostanę twoim nauczycielem.

Otworzył usta i chyba chciał jakoś wyrazić swoją radość , ale jedyne co mu się udało to szeroko uśmiechnąć. Wyglądał jakby miał się popłakać ze szczęścia.

-Pytanie tylko gdzie  będziemy ćwiczyć- zacząłem się zastanawiać, a  Saito wpatrywał się we mnie tymi wielkimi, złotymi gałami – szkoła odpada, bo będą nam przeszkadzać, u ciebie nie ma pianina, więc… przepraszam, ale czy mógłbyś się tak na mnie nie gapić?! To zawstydzające! Nie jestem jakimś obrazkiem!- odkaszlnąłem- a więc… zostaje moje mieszkanie.  A tak swoją drogą, dlaczego nie zapisałeś się do jakiejś szkoły muzycznej lub prywatnego nauczyciela?

-Bo takie rzeczy wymagają wiedzy/zgody/podpisu opiekunów prawnych-naburmuszył się- a moja ciotka nie wyraża na to zgody.

-Ehhh... różni ludzie chodzą po tym świecie- przeciągnąłem się i poprawiłem okulary- to chodź zbieramy się. Pokażę ci naszą „salę lekcyjną”- wstałem od stołu, a on z prędkością niemalże światła znalazł się przy mnie obejmując mnie.

-Dziękuję ci! Dziękuję !- wykrzykiwał wtulając się we mnie bardziej i skupiając na nas oczy wszystkich zebranych po raz drugi. Lekka fala gorąca zalała moje policzki.

-Ty Saito! Nie pozwalasz sobie aby za bardzo? Weź się odklej! Ludzie patrzą!

Pojechaliśmy do mnie. Pokazałem mu mieszkanie i pianino. Niestety wynajmowana przeze mnie kawalerka była za mała na prawdziwy fortepian, więc dobrze, że chociaż pianino udało się upchnąć.  Od tamtego dnia spotykaliśmy się codziennie.

***

-Nie, nie, nie ! To jest E-dur ! E! Czy to naprawdę tak ciężko zapamiętać?!

- Co się drzesz! 6 lat nie grałem !

-Zapamiętałeś układ nut w Requiem, a pioseneczki dla dzieci nie umiesz zagrać!? Serio, już z setny raz przerabiamy ten moment i zawsze stajemy na tym samym. Ogarnij się chłopie!- i tak już od dobrych dziesięciu minut się na niego wydzieram. Ma potencjał, wiem to. Ale za cholerę nie chce go pokazać. Jego talent został w pewien sposób zahibernowany. Moje zadanie polega na tym, by go odmrozić.

-Ha udało się !-wyrwał mnie z zamyśleń.

-Co? Czekaj. Zagraj jeszcze raz,  jakoś nie słuchałem.

-Jak to nie słuchałeś. Wylewam tu siódme poty, a ty mi mówisz, że nie słuchałeś? Co z ciebie za nauczyciel?!-odpyskował to dostał zeszytem w łeb- Ał!

-Lepszego nie znajdziesz. Jaka była umowa, hę? No już nie marudź. Zagraj to, a jak później zagrasz jeszcze Polkę to możesz wybrać sobie nagrodę- zachęciłem go. Nadął policzki, ale obrócił się do klawiatury i zagrał. Wreszcie bez błędów. Przyjemnie się go słucha. Nie są to jakieś wyszukane utwory, ale  w jego grze jest coś , co hipnotyzuje. A co do umowy… uczę go za darmo, bo on nie ma kasy, a od ciotki nie weźmie, bo nie chce się zdradzić. Więc robię nadgodziny za free, ale w zamian on słucha się mnie, a jak skończy lekcje wcześniej przychodzi do mnie do podstawówki i pomaga na zajęciach.  Nauczanie i słuchanie jego gry to przyjemność, nie praca.

-Okej zagrałeś oba utwory. Polkę przyswoiłeś prawie na pamięć. Jestem pod wrażeniem tego, jak szybko się uczysz -uśmiechnąłem się i poczochrałem mu włosy- Jaką wybierasz nagrodę? Tylko nie słodycze. Ich nie oddam.

-Zagraj Requiem for a dream- ustąpił mi miejsca.

-Aleś się uparł na ten utwór- wyjąłem nuty z teczki i ustawiłem na pulpicie.

-Chcę posłuchać wreszcie gry mojego sensei’a – uśmiechnął się. Uwielbiałem ten uśmiech. Zawsze poprawiał mi humor.  Zacząłem grać. ([Link]) Uwielbiam ten utwór i nie dlatego, że go napisałem. Grając go wyczuwam taką nieopisaną atmosferę. Granie go sprawia mi radość, a jednocześnie smutek. Wprawia w zadumę. Ciężko to opisać. Moi znajomi reagowali na niego inaczej niż ja. Każdy reaguje inaczej. Gdy skończyłem poczekałem aż dźwięki ucichną do końca i spojrzałem na Saito. Po jego policzku samotnie płynęła łza, ale zaraz dołączyła do niej kolejna. Płakał, ale mimo to na jego twarzy widać było zachwyt. Zachwyt wymieszany ze wzruszeniem. To naprawdę niesamowite uczucie, gdy twoja gra wywołuje takie emocje. Ale miałem przeczucie, że łzy nie mają swojego źródła w utworze. Ono było głębiej.

-Saito, czemu płaczesz…- podszedłem i otarłem mu łzę kciukiem, a on tylko spojrzał na mnie i się przytulił. Zazwyczaj taki rozgadany teraz nie powiedział nic. Pokój wypełniło ciche szlochanie. Do końca naszych zajęć nikt nic nie mówił. Nikt nic więcej nie zagrał. Staliśmy tylko wtuleni w siebie. On płakał, a ja jedyne co mogłem zrobić to gładzić go po głowie. Nie wiedziałem jaki był powód jego łez. Co takiego musiał przeżyć, że tak emocjonalnie zareagował ja Requiem? Nie wiedziałem, ale jedno było pewne. Wszystkie emocje negatywne skrywał w sobie przez cały czas. Dusił je, walcząc z płaczem. Wszystko znosił sam. Aż do dzisiaj. W tamtym momencie emocje uderzyły z niesamowitą siłą, wszystkie na raz pragnęły się wydostać. I udało im się to. Łkanie przerodziło się w szloch, a on w histerię i krzyki. Czułem jak jego dłonie zaciskały się na moim swetrze. Chciałem wiedzieć. Chciałem mu pomóc. Ale nie pytałem o nic, tylko przytuliłem go mocniej. Chciałem być przy nim. Od teraz, już zawsze. Może to brzmieć dziwnie, bo tak naprawdę w ogóle go nie znałem. Ale tego właśnie było mu brak. Nie jestem psychologiem. Po prostu to czułem. Że właśnie tego potrzebował. I zamierzałem mu to dać.

Ciepło… troskę… miłość…

***

Mijały kolejne dni, kolejne lekcje. Saito uczył się bardzo szybko. Było widać, a raczej słychać, że jego ukryte zdolności budzą się do życia. Od tamtego łzawego incydentu nie powróciliśmy do tematu. Nie zapytałem go dlaczego płakał. Uznałem, że skoro mi o tym nie powiedział, ja również nie będę drążył tematu.

-Nie, dzisiaj nie grasz- oznajmiłem, gdy zasiadł do pianina.

-Co czemu !?- oburzył się- Jak mam się nauczyć grać bez grania, hę?

-Umiesz grać. A poza tym dobry pianista powinien nie tylko grać czy komponować, ale również znać historię i wiedzieć co gra- wyjaśniłem i sięgnąłem po zeszyt. Wcześniej przygotowałem krótką lekcje o kompozytorach.

-Nieee… błagam ! Wszystko byle nie historia- upadł na kolana. Wyglądał to dość komicznie. Ale i słodko. Nawet nie wiem kiedy zacząłem o nim myśleć w ten sposób. Był miły, zabawny, gadatliwy i zapełniał moje życie już od około dwóch tygodni. Nic nie mogłem na to poradzić. Cokolwiek bym nie zrobił nie było drogi odwrotu. Zakochałem się.

**

- … Mozart urodził się 27 stycznia 1756 roku w Salzburgu. Już od najmłodszych lat…

- Dziadku skończmy już- marudził i położył się na kanapę- jak tak dalej pójdzie to zasnę.

-Ja ci dam dziadka ! Mam dopiero 23 lata !- spojrzałem na zegarek. Zostało nam pół godziny-no dobra niech ci będzie. Koniec  historii na dziś. Zapamiętałeś coś chociaż o którymś z tych muzyków?- podniósł się niechętnie do pozycji siedzącej.

- Fryderyk Chopin. Polak.  Urodził się w Żel- Żela… Żelazowej woli  1 marca 1810 roku. Skomponował m.in. Etiudę Rewolucyjną i Marsz Żałobny. Jan Sebastian Bach urodzony w Eisenach w 1685. Jedne z największych dzieł to Taccata i fuga d-moll oraz Koncerty branderburskie.  Ludwig van Beethoven. Zmarł w 1827. W połowie kariery zaczął głuchnąć. Najbardziej znana jest IX symfonia Beethovena, w której zawarta jest Oda do radości…

-Pełen podziw. Naprawdę mnie słuchałeś. Zostało nam pół godziny. Chcesz coś zagrać?- oczy mu zabłysły. Poszedłem po teczkę i podąłem mu nuty do River  flows in you ([Link] ). – Spróbuj to zagrać. Bardzo pasuje do pogody jaka panuje za oknem- pruszył śnieg.

- Znam to. Słyszałem kilka razy- zasiadł do pianina, a jego zgrabne palce prawie bezbłędnie odtworzyły melodię. Przyglądałem mu się. Na jego twarzy zawsze malowało się skupienie i radość. Widać, że grał z wielką pasją. Widok Saito przy pianinie w dźwiękach tak pięknej melodii. Nie mogłem się oprzeć. Nie mogłem wytrzymać dłużej. Przybliżyłem się do niego, chwyciłem za podbródek…

-Asami-sa mgh…- i pocałowałem. Jego usta były takie miękkie, takie słodkie. Pragnąłem ich… i jego. Ale opanowałem się i spojrzałem na chłopaka. On zakrył usta dłonią i popatrzył na mnie ze zdziwieniem i przerażeniem w oczach. Wstał i wybiegł z pokoju. Po chwili trzasnęły drzwi.

-Szlag-uderzyłem pięścią w klawiaturę, która wydała głośny dźwięk na znak oburzenia. Zakryłem dłonią twarz. Co ja zrobiłem?! Teraz to było pewne. On już tu nie wróci. Właśnie go straciłem.

***

Niezła była zawierucha na dworze. Dawno nie było tak obfitych opadów zimą. Płatki śniegu poprzylepiały mi się do szyby. Wyjrzałem przez okno. Saito nie przychodził. Już od trzech dni mnie nie odwiedził. Moje życie stało się bez niego takie… ciche i puste. Jak ja mogłem to wytrzymywać przez ostatnie lata? Miałem dość tej otaczającej mnie zewsząd ciszy. Zasiadłem do pianina i zacząłem grać, by przerwać tę bezdźwięczną pustkę. Sliencio Beethovena. <[Link] > Na lepszy utwór po prostu nie mogłem trafić. Zacząłem grać, ale mimo pełnej ekspresji melodii mieszkanie dalej było ciche… i puste. Tak jak moje wnętrze. Nagle tę uwłaczającą ciszę przerwało stukanie do drzwi. Zdziwiło mnie to, bo było już koło 22. Poszedłem otworzyć. W moje ramiona wpadł Saito. Byłem w niezłym szoku, gdy go zobaczyłem. Jego rozpięta kurtka była ośnieżona. Czyżby przybiegł tu ze swojego domu? To są przecież dobre dwa kilometry stąd!  Obejmował mnie, desperacko próbując uchronić się od osunięcia na ziemię. Sapał. Na pewno biegł. Zamknąłem drzwi i objąłem go, a on, tylko czując moje wsparcie, opadł na podłogę. Przestraszyłem się.

-Oj! Saito ! Trzymaj się! –uklęknąłem przy nim i położyłem sobie jego głowę na kolanach. Oczy miał lekko przymknięte i był ledwo przytomny. Ciężko oddychał. Wziąłem go na ręce i przeniosłem na moje łóżko. Zdjąłem buty i kurtkę oraz okryłem go dodatkowym kocem i kołdrą. Miał zimne dłonie, stopy i policzki. Co go zmusiło do przebiegnięcia tak dużej odległości w taka piździcę? Poszedłem zrobić mu herbatę. Musiałem go jakoś rozgrzać, bo był nieźle przemarznięty. Oparłem ręce o blat. Dopiero teraz spostrzegłem, jak bardzo drżę. Coś tu było nie tak. Co się dzieje z tym chłopakiem? Martwiłem się o niego. Wróciłem do pokoju z kubkiem herbaty, Saito siedział oparty o poduszkę przy ścianie. Owinął się w koc. Podałem mu kubek, a on podziękował i upił łyka. Wyglądał już lepiej niż chwilę temu. Usiadłem na łóżku. Nie ważne, że nie powinienem się wtrącać w cudze życie. Kochałem Saito, więc to była także moja sprawa. Tym razem już zapytałem.

-Saito, co się z tobą dzieje. Coś cię dręczy?- spojrzałem na niego, ale on opuścił głowę unikając kontaktu wzrokowego- to samo tyczy się tego z przed kilku tygodni. Dlaczego płakałeś, gdy grałem Requiem? Powiedz mi…

-… N-nie twój interes- odparł cicho. Obróciłem się gwałtownie i podniosłem głos:

-Jak to nie mój! Wpadasz w histerię a później udajesz, że nic się nie stało! Przybiegasz zziębnięty do mnie do domu. Ciebie na wpółżywego odratowuję ogrzaniem. Mam prawo wiedzieć! Martwię się o ciebie, bo cię…- nie dokończyłem. Wystraszyłem go jeszcze bardziej niż był. Nie powinienem był krzyczeć. Cholera!

-Przepraszam… nie powinienem był krzyczeć. Ja tylko chcę ci pomóc-chciałem chwycić go za rękę, ale wzdrygnął się i wylał na siebie trochę herbaty. Szybko oddał mi kubek.

-Ssss… parzy- syknął i prędko zdjął mokrą koszulkę. Moim oczom ukazał się makabryczny widok. Na jego torsie, żebrach i brzuchu widniało wiele siniaków, krwiaków i zadrapań. Ktoś musiał go bić. I kopać… To było okrutne.

-Saito, ty…

-NIE PATRZ! –krzyknął nagle i okrył ciało kocem. Wstydził się. Wstydził się swoich ran. Nie on był winny. Ale mimo to Saito… Wstałem i wyjąłem z szafy jedną z koszulek. Ubrał ją.

-Kto ci to zrobił?- zapytałem. Milczał – możesz mi powiedzieć. Zaufaj mi... Inaczej będę musiał  zadzwonić na policję albo do twojej ciotki i…

-To jej wina- wreszcie się otworzył- to wszystko przez nią!

-Jak to przez nią. Powiedz mi. Proszę.

Milczał chwilę i patrzył w dół. Usiadłem obok niego i chwyciłem go za rękę. Drżał. Zacisnął dłoń.

- … Sześć lat temu, miałem mieć występ. Grałem wtedy na fortepianie. Była zima. Moi rodzice jechali do filharmonii, gdzie miał się on odbyć. Czekałem na nich. Czekałem, ale oni nie przyjechali. Nadeszła moja kolej. Zagrałem. Ale… rodziców dalej nie było. Później powiedziano mi, że zginęli w wypadku. Lis przebiegł im drogę. Wpadli w poślizg i wjechali do rowu. Zgon na miejscu. Bardzo to przeżyłem, ale nie tak jak moja ciotka. Ona-głos mu się załamał, a oczy zaszkliły- ona powiedziała, że zginęli przeze mnie! Że gdybym nie grał, gdybym wtedy nie występował oni by żyli. Jej siostra by żyła. Znienawidziła fortepian i mnie. Zajmowała się mną tylko ze względu na moją mamę. Zakazała fortepianu. Ukradkiem przeglądałem nuty, odtwarzałem dźwięki w głowie stukając palcami o biurko.  Chciałem grać. Ale za każdym razem gdy o tym wspominałem dostawałem baty od wujka, który nie mógł znieść tego, jak ciotka cierpi na samo wspomnienie instrumentu. Dzisiaj… znalazła nuty. Nawrzeszczała na mnie, wypomniała śmierć rodziców. Spoliczkowałem ją. Miałem dosyć tego co mówiła. Ja muszę grać. To dla mnie jak powietrze! Niezbędne do życia! Wtedy wszedł wuj. Wystarczył mu widok ciotki. Uderzył mnie w brzuch. Upadłem na ziemię, ale on nie ustąpił. Kopnął mnie w bok. Krzyczałem, żeby przestał, ale on tylko przeklął, że jestem niewdzięcznikiem, że ich nie szanuję.  Rzuciłem mu w głowę leżącą na ziemi butelką i uciekłem z tego piekła…- pociągnął nosem. Nie wiedziałem co powiedzieć, tylko mocniej ścisnąłem jego dłoń.

-Wiesz dlaczego tak kocham grać?- zapytał patrząc gdzieś w dal przez okno. – Bo wtedy daję koncert. Gram dla moich rodziców, którzy nigdy nie dotarli na mój występ. Czuję wtedy ich obecność. Gdy zagrałeś Requiem for a dream,  poczułem coś nieopisanego!- po jego policzku słynęła łza- Miałem wrażenie, że stoją tuż obok mnie! Słyszałem, jak wołają moje imię!- popatrzył się na mnie. Miał załzawione oczy, ale na ustach ten sam, niezłomny uśmiech- Ta melodia ich przywołała! Dziękuję…- dokończył ściszonym głosem i wtulił się we mnie. Objąłem go mocno i pocałowałem w głowę. Przepraszam, ale nie umiem opisać tego, co wtedy czułem. – Muszę grać. Muszę grać by ich spotykać. Nie każ mi wracać do ciotki. Proszę, bądź przy mnie... pozwól mi tu zostać- wyszeptał.

-Nie wrócisz tam nigdy, będę przy tobie! Obiecuję! – przeczesałem mu włosy palcami.  Po chwili wstałem i  za moment wróciłem z maścią na stłuczenia. Posmarowałem mu rany na brzuchu. Przykryłem go kołdrą.

-Chodźmy już spać- powiedziałem i chciałem wyjść, ale złapał mnie za rękę.

-Powiedziałeś, że przy mnie będziesz- uśmiechnąłem się ciepło. Nachyliłem się nad nim i pocałowałem. Odwzajemnił gest. Położyłem się obok niego i przyciągnąłem do siebie.

-Ostatnio jakoś nie byłeś zbyt chętny do takich rzeczy- zażartowałem.

-Po prostu mnie zaskoczyłeś- uśmiechnął się-mogę cię o coś prosić?

-O co?- spytałem.

-Jak już się do ciebie przeprowadzę, nauczy mnie grać Requiem for a dream.

-Dobrze- odparłem i jeszcze raz pocałowałem go w czubek głowy. Wtulił się i zamknął oczy.

-Muszę to zagrać, bo jestem pewien, że tym razem dotrą…

Że wreszcie usłyszą mój występ...