Mosty - songfic/oneshot - Shizaya

Skończyłam oglądać Durararę i potrzebowałam więcej dramy, więc oto jestem xD Oh, tych dwóch to tu dawno nie było. Aż się stęskniłam za nimi :') To tak w skrócie: spojlery z ostatnich odcinków x2 ketsu, no, poniekąd są to spojlery, wole uprzedzić xD i angst (bo jakże by inaczej, Shizaya bez angstu na tym blogu? ) 

Nadejdzie dzień, gdy skończę pisać same dramy, ale dziś to nie ten dzień ( jutro też się na to nie zapowiada) 

Nie skończyłam tygodnia Iwaoi (smuteg mocno) bo nie mam zupełnie pomysłu na ostatni dzień (reunion). Tak samo utknęłam trochę z Wielkim Królem xD mam pomysły, ale mój mózg odmawia złożenia ich w jedną całość eh co to za życie 

Chwila oddechu od siatkówki, zapraszam do czytania, słuchania i komentowania c: 

piosenka: Broods - Bridges 

Mosty 

Dałem ci minutę, gdy potrzebowałeś godziny. Nigdy nie poświęciłem ci więcej swojego cennego czasu. A, o ironio, twoja osoba nie opuszczała moich myśli. Zawsze chodziło o ciebie, w każdych moich planach, słowach, kłamstwach – zawsze kryłeś się w ich podszyciu. A jednak ty jako ty, jako ta marna istota ziemska, mój szkolny kolega, przyjaciel mojego przyjaciela, ty, Shizuo, nigdy nie dostałeś ode mnie więcej niż minuty. Nigdy nie daliśmy sobie więcej czasu. Nie daliśmy sobie szansy, by się poznać, chociaż Shinra zapewniał, że bylibyśmy świetnymi przyjaciółmi. Ale ja nigdy nie miałem przyjaciół, po co ograniczać się do jednostki? To bardzo nie w moim stylu.

Muszę przyznać, że stałeś się dla mnie problemem. Już w chwili, gdy Shinra mi o tobie powiedział, już wtedy zyskałeś status wyższy niż pozostali ludzie. Ale nie mogłem tego zaakceptować, moja duma nie pozwala mi na takie frywolne zachowanie jakim jest wyróżnianie jednostek. Ja, będąc sprytnym i zaradnym z natury, szybko uporałem się z klasyfikacją nowego osobnika. Tylko, by odsunąć na bok to niebezpieczne zainteresowanie, jakie we mnie wzbudziłeś, nazwałem cię Potworem. W ten sposób nie byłeś częścią mojej ukochanej całości, nie byłeś ludzką jednostką, przez co nie wywyższałem cię pond innych, samemu sobie udowadniając, że kocham ludzkość jedynie w całości.

Jeszcze, zanim cię poznałem, byłem o krok do przodu. Niepokoiłeś mnie, czułem, że zmienisz moją rzeczywistość, która wspaniale sobie radziła bez twojego udziału. Zmiany są zawsze trudne, potrzeba czasu, by je zaakceptować. My go sobie nie daliśmy. Nie zaakceptowaliśmy zmian. A życie to gra, za każdym krokiem ryzykuje się najwyższą stawkę, więc zamiast zostawić swoje głupie zasad za sobą, sięgnąłem po ich pełen arsenał. I w ten sposób obroniłem się przed niebezpieczeństwem, które stworzyłeś. Nazwij mnie tchórzem, naprawdę mało mnie to obchodzi, w momencie, gdy wykrwawiam się na chodniku, a ty stoisz nade mną, gotowy położyć kres mojemu życiu. Nie szkodzi, w tej rozgrywce od początku wiedziałem, jak wysoką cenę zapłacę za twoją śmierć. Ale czy zdążę ją ujrzeć, zanim sam przejdę się na drugą stronę?

Zaraz po naszym pierwszym spotkaniu wiedziałem, że to gra bez odwrotu, że zacząłem przedstawienie, w którym kurtyna zawsze jest w górze. Znasz może zasadę teatru? Aktor gra swoją rolę, dopóki kurtyna nie dotknie parkietu sceny. Ta zasada tyczy się także nas. Będziemy odgrywać swoje role, choćbyśmy mieli na tej scenie umrzeć. I z ręką na sercu, w świetle reflektorów, jestem gotów przyznać ci, że żałuję tego, kim się staliśmy. Gdyby którekolwiek słowo, które powiedziałem, sprawiłoby, że zapomnisz o naszym niepisanym scenariuszu dozgonnej nienawiści, oddałbym ci je wszystkie. Lecz moja manipulacja względem ciebie odbiła się rykoszetem, brutalnie naznaczając moje przeznaczenie. Mógłbym próbować zbudować między nami zaufanie. Jednak to wszystko było w twojej głowie.

Palimy teraz wszystkie mosty. Patrzymy jak stają w płomieniach. Każdy oddech, każde drgnięcie mięśnia podczas tej ostatecznej walki jest jak iskra, która wznieca najwyższe pożary na wszystkich ścieżkach, które kiedykolwiek mogły stanowić drogę powrotną. Pożar cię nie strawi, zwalczasz go ogniem swojej nienawiści.

To jest mój tragizm, moja wewnętrzna histeria. Dokonałem wyboru między nienawiścią a miłością, moich grzechów nie można wybaczyć. Mógłbym spróbować się usprawiedliwić, uratować walące się mosty, chociaż dobrze wiemy, że nie sposób ich już teraz odbudować. Z każdym ciosem, przekleństwem, kroplą krwi, dawno skrywanym żalem – podkładamy ogień pod dzielące nas mosty. Dawno temu miałem wybór i wszystko się stoczyło.

- Może to dziwne pytanie jak na obecną sytuację, ale zastanawiałeś się kiedyś, czy moglibyśmy skończyć inaczej? – pytam, zatrzymując się na środku opuszczonego skrzyżowania. Wokół mrugają żółte światła sygnalizacji, z daleka słychać odgłosy walki, strzały. Nadszedł dzień mojej wyczekiwanej apokalipsy, dzień, kiedy głowa Dullahana otworzyła oczy i rozpoczął się sąd ostateczny. Dlaczego więc nie jestem usatysfakcjonowany? Czy oczekiwałem czegoś innego? Czy oczekiwałem drugiej szansy, nowego życia i kolejnych wyborów?

Stoisz kilka metrów ode mnie, podpierając się o znak pierwszeństwa przejazdu, wyrwanego z poprzedniego skrzyżowania. Wyglądasz naprawdę okropnie. Brudny, zakrwawiony, w podartych ciuchach. I znów wypełniasz moje myśli, tylko ty, tylko ty Shizuo! Stoisz, sapiesz i nie odpowiadasz, a w twoich oczach rozpętana jest burza. Nie warto chować się przed burzą pod mostem. Nasze mosty płoną, nasze mosty się walą. A ja tak desperacko chciałbym ocalić chociaż to nędzne pogorzelisko.

- Kiedyś, dawno temu, być może nawet tego nie pamiętasz, ale chciałem naprawić naszą relację – mówię. Zaciskasz dłoń na metalowej rurze. Wszedłem na grząski teren. – Był nawet taki etap, w którym mogliśmy się nazwać kolegami – ręką, którą nie trzymałem się za obolały brzuch, zrobiłem cudzysłów. – I skoro i tak za chwilę zginę, to chyba mogę być z tobą szczery. Przestraszyłem się tego. Ja, Izaya Orihara, ten dzieciak bez skrupułów, ten szaleniec, miał poszerzać swoje grono przyjaciół? Co za brednie. I gdy zauważyłem, że zaczęliśmy się nawzajem potrzebować…

- Postanowiłeś to zniszczyć – dokańczasz za mnie. Z bezradnym uśmiechem kiwam głową. – Jesteś pieprzonym tchórzem i egoistą.

- Słyszałem gorsze rzeczy na swój temat. Ale to mnie nie rusza, doceniam każdy ból zadany mi przez ludzkość.

- Ty chory pojebie.

 Zapada chwila milczenia. Nie nadrobimy dziś wszystkich straconych minut, ale możemy próbować. Ból przelewa się przeze mnie niczym piasek przez klepsydrę, odliczając czas do mojego końca. Ale to cierpienie jest chyba tego warte.

- Gdybym tego nie zabił, czy powiedziałbyś, że mnie potrzebujesz?­ – pytam chrapliwym głosem, zaraz wypluwając kolejną porcję krwi na asfalt. Od tego metalicznego posmaku robi mi się niedobrze. O ile bardziej wolałbym się położyć i doczekać ostatnich ziarenek piasku.

- Może – odpowiadasz po chwili. – Nie dałeś mi szansy.

- Chyba przeszedłem od razu do rzeczy, nienawiść była mniej wymagającą opcją, nie była tak zobowiązująca jak przyjaźń czy miłość. Nie miałem na to odwagi. Ale ta nienawiść stała się chyba za prosta.

- Jasne, zniszczenie życia innemu człowiekowi rzeczywiście nie wymaga wysiłku, weź przestań pleść takie bzdury, wypruwałeś sobie żyły, abym nie poczuł do ciebie nic innego niż czystej odrazy, więc do czego teraz zmierzasz? – odpowiadasz. I masz całkowitą rację. – Nawet gdyby wszystkie twoje słowa sprawiłyby, że zapomnę, o tym, co mi zrobiłeś i moglibyśmy zacząć od nowa, to nie wiem, jakby to wyglądało. Chcesz przestać walczyć? Wolisz podać sobie ręce, ogłosić rozejm i wybrać się razem do szpitala? Chyba śnisz! – w tym momencie chwytasz pewnie znak i jednym zamachem uderzasz nim kilka centymetrów ode mnie, robiąc poważną wyrwę w jezdni. Odskakuję w ostatniej chwili, przewalając się na bok. Chyba złamałem kolejne żebro. Czy po takich słowach będę w stanie się podnieść i walczyć dalej? Nie wspominając już o moim zmasakrowanym ciele.

- Nie naprawimy niczego, Izaya, naprawdę nie wiem, na co ty w ogóle liczysz, skoro to wszystko jest w twojej głowie! Nie ma nas, nie dałeś temu czasu. I tak dobiega on końca, w końcu taka była deklaracja wojny.

- „Zabiję cię, nawet jeśli sam będę musiał zginać” – mówię pod nosem, z bólem chwiejnie podnosząc się na nogi. On ma rację, nie ma czego ratować, nie ma czego odbudowywać. Biorę głęboki wdech, słyszę jak strzelają wszystkie moje pogruchotane kości. Chyba jeszcze nigdy nie czułem teraźniejszości tak wyraźnie. – No to dawaj Shizuś, pokaż jakim jesteś potworem – wracam do swojej roli, starając się utrzymać swój firmowy uśmiech, pomimo paraliżującego bólu. Wtedy to bierzesz zamach tym samym znakiem i tarczą odbijasz mnie niczym piłeczkę tenisową daleko, przez całe skrzyżowanie. Uderzam prosto w maskę zaparkowanego przy drodze samochodu, porządnie wgniatając blachę. Tracę oddech, zajmuje mi chwilę, by odzyskać świadomość. Niech adrenalina utrzyma mnie przy życiu do ostatniego „Amen”.

Palimy wszystkie mosty. Patrzymy jak stają w płomieniach, niemożliwe do odbudowania. Już nawet nie wiem co ciągle trzyma mnie przy życiu w środku tego piekielnego kręgu. Czy czujesz ten żar? To płoną nadzieje, to płoną zmarnowane szanse. Czy zrobiłem wszystko, co sobie zaplanowałem? Czy powiedziałem ci to, co chciałem? Jest wiele słów, które musiałem ukryć, które zabiorę ze sobą do grobu. Zapal mi kiedyś świeczkę, Shizuś, jako symbol spalonych mostów. Nie wiem, czy będzie ci na tym zależało. Na mnie ci chyba nigdy nie zależało, oprócz tego krótkiego momentu, kiedy byliśmy my. Zapal, może wtedy chociaż w jakiejś cząstce będę żył. Bo widzisz, ja naprawdę nie chcę umierać.

Ból promieniujący z połamanych żeber przygłuszany jest przez wewnętrzny żal do samego siebie. Tak sumując, to życie mi nie wyszło. Nie jestem pewien, czy harowałem tak ciężko tylko po to, by pluć krwią na swoje dłonie, gdy po męczącym biegu dopada mnie kaszel. Może byłoby inaczej, gdybyś to ty znajdował się na moim miejscu, jednak z tej perspektywy muszę przyznać, że nie było warto. Ta nienawiść naprawdę nie był warta naszego życia.

- Czy nie możemy o tym zapomnieć? – pytam, klęcząc, z nożem wbitym w bok. Czuję ciepłą krew przepływającą mi przez palce. Co za żałość i desperacja w sekundy przed śmiercią. – Nie możemy zapomnieć?

- W następnym życiu, Izaya.

Czy nie możemy o tym zapomnieć?

Ostatnie słowa, które Shizuo do mnie wypowiada, dźwięczą mi w uszach przez kolejne godziny mojej nieprzytomności. Jestem pewien, że nie żyję. Ale budzę się w samochodzie. Znaleźli się ludzie, którzy zechcieli mnie uratować.

„Zabierzcie mnie za miasto. Nie chcę, żeby w chwili mojej śmierci, był przy mnie ten potwór.”

Gdy spotkamy się w następnym życiu, znów stanę przed wyborem miłości i nienawiści. Chciałbym wierzyć, że wtedy wybiorę dobrze. Obaj wiemy o tym,  spaliliśmy wszystkie mosty, udusiliśmy się dymem, żar wypalił nam oczy. Może w następnym życiu odłożę zapałki i nie będę się bawił w piromana. Może będę miał odwagę, by kochać i umrzeć z miłości.

Spotkajmy się na moście w południe.

Koniec