Gwiazdy, trójkąty i kwadraty - Shizaya one-shot - songfick

Hej wszystkim, jak tam lato? Dopieka? xD Gorąco jest, ale lepsze to niż zima. Obiecywałam one-shota toteż napisałam, jest dosyć dziwny, pokręcony, narracja jest na przemienna i wgl jakiś taki dziwnie poetycki wyszedł. Nie pytajcie skąd skojarzenie z tą piosenką, ja też nie wiem. Jest godzina 3 w nocy, dodaję wam ff. Wgl to mój pierwszy song fick, otwierajcie szampana xD W wtorek wyjeżdżam na wakacje :D Byliście gdzieś czy może dopiero będziecie jechać? W ogóle to pochwalę się że dostałam się do liceum od jakiego chciałam ^^ Od września zaczynam licealne życie wow A i założyłam sobie drugiego bloga na którym będę się wypisywać na tematy związane z m&a i może czasem czymś innym. Link jest w zakładkach więc zainteresowanych zapraszam.

Czytajcie i komentujcie c:     

piosenka: Trójkąty i kwadraty - Dawid Podsiadło [link]

pairing: ShizuoxIzaya [Durarara]

uwagi: narracja 1os. Shizuo i Izaya na zmianę, możliwe wyjście poza kanon, dziwny język pisania

Stoję na drodze, nie widzi mnie tu nikt

Po lewej stronie, leży samotny kij

Podnoszę głowę, nade mną rzędy chmur

Słońce horyzont na sznurku ciągnie w dół

I kolejny dzień pracy za mną. Pożegnaliśmy się z Tomem na skrzyżowaniu i każdy poszedł w swoją stronę. Zaciągam się po raz ostatni, rzucam papierosa na ziemię i przygaszam butem. Wsadzam ręce do kieszeni i idę dalej. Chyba powinienem wstąpić jeszcze do jakiegoś sklepu, nie sądzę abym miał w domu coś na kolację. Ostatnio w mieście jest niezwykle spokojnie. Ta przeklęta pchła pewnie znowu coś knuje. Rzygać mi się chce na samą myśl o nim. Ale jakoś… nie ma dnia bym nie zaprzątał sobie głowy jego osobą. To dosyć zabawna sytuacja. Gdy idę sobie samemu chodnikiem, nikt nie ucieka z krzykiem, nie próbuje mnie zabić. Czuję się niemal jak normalny obywatel. Uśmiecham się lekko do siebie i zdejmuję okulary przeciwsłoneczne. Zatrzymuję się na moment.  Ludzie mijają mnie. Patrzę w bok, pod ścianą budynku leży puszka po jakimś napoju. Ją też wszyscy mijają. Nikt jej nie zauważa, aż w końcu podejdzie jakiś człowiek i ją kopnie. Wtedy puszka rusza do działania. I nagle wszyscy ją zauważają. Patrzę w niebo, chmury oświetlane czerwonym światłem zachodzącego słońca suną powoli nad moją głową. Ze mną i z Izayą jest tak samo. Dopóki do mnie nie podejdzie, pozostaję niezauważony. Izaya to osoba kopiąca puszki.

Wiszę nad ziemią centymetr albo dwa

Zazdrość, nienawiść jak mrówki błądzą wśród traw

Lecę dobre kilkanaście centymetrów nad ziemią. Błagam, obym nie zatrzymał się na jakiejś ścianie. Shizuo jak zwykle dopatrzył mnie nawet w tak gęstym, tokijskim tłumie. W sumie to dosyć niesamowite, że można podnieść dorosłego mężczyznę jedną ręką i rzucić na odległość kilkudziesięciu metrów. Kończę lot, szorując plecami o chodnik. Obolały podnoszę się najszybciej jak mogę i staram się odzyskać oddech. Gdy moje płuca wracają do porządku, Shizuo jest już kilka kroków ode mnie, dzieli nas ulica. Jakim cudem przeleciałem na jej drugą stronę? Jego siła. Gdybym tylko taką posiadał, świat leżałby u moich stóp, a tak muszę używać nędznych pół-środków. Zazdroszczę ci jej, Shizu-chan. Nawet nie wiesz jak bardzo. Myślisz, że cię nienawidzę? Nawet nie zaprzeczaj, widzę to w twoich rozognionych oczach. Czy to nienawiść, czy zazdrość, już sam nie wiem. Te uczucia dzieli bardzo cienka granica. Shizuo stoi po drugiej stronie przejścia. Licznik odmierza czas pozostały do zapalenia się zielonego światła. Trzynaście sekund. Dwanaście. Jedenaście.

Zamykam oczy i liczę do trzynastu

Nim zajdzie słońce tęsknić za Tobą będę znów

Dziesięć. Tylko dziesięć sekund dzieli mnie od tej parszywej pchły. Stoi poobijany i jeszcze ma czelność patrzeć mi w oczy. Nawet przejeżdżające między nami samochody, nie są w stanie przerwać linii naszego wzroku. Pięć. Cztery. Szykuję się do szybkiego przekroczenia ulicy. Dwa. Przejeżdża ostatnia ciężarówka. Zanim minęła Izayę, widziałem jego paskudny uśmiech. Ciężarówka przejechała, a on zniknął bez śladu.

Och, Shizu-chan, jaka to szkoda, że nie mogę pobyć dziś z tobą trochę dłużej. Moje sprawy często kolidują z twoimi sprawami, przez co ciężko połączyć nasze grafiki pracy, by móc się tak beztrosko gonić po ulicach. Ale nie martw się, jutro pewnie znów się zobaczymy. Ja w drodze na spotkanie, a ty w drodze do biura, po kolejnym dniu pełnym buntowniczych dłużników. Będziesz szedł swoim zwyczajnym, pewnym krokiem. Ręce w kieszeniach, papieros w ustach. Obok ciebie Tom, ledwo nadążający za tobą. Twój zmęczony i pełen irytacji wzrok przeskakuje z jednego przechodnia na drugiego i tylko nikotyna jest w stanie uspokoić cię do tego stopnia, żebyś nie wyładował się na najbliższym śmietniku. Wtedy na drodze pojawiam się ja. Nawet do ciebie nie podchodzę. Jestem po przeciwnej stronie ulicy w tłumie ludzi. Ale twoje wprawne oko dopatrzy mnie nawet zza szkieł okularów przeciwsłonecznych. Z całych sił biegniesz mi na spotkanie. Aż tak chcesz mnie zobaczyć? Nie dziwię ci się. Dziś jeszcze nie zaszło słońce, a ja już tęsknię.

Jak para zmieniam stan
Unoszę się do chmur
Spadam kulami gradu
Topnieję u twych stóp

Izaya raz jest, raz go nie ma. Jakby zmieniał stany skupienia. Nie widzę go, ale czuję na sobie jego wzrok, który bacznie obserwuje całe miasto. Patrzy z góry, nic mu nie umknie. A gdy się znudzi, schodzi na ziemię, niespodziewanie i destruktywnie, niczym grad. Możesz się przed nim schować, ale masz świadomość tego, że dziecinne myślenie „jeżeli ja nie widzę to tego nie ma” nic tutaj nie wskóra. A gdy już stanie przede mną, mam tylko ochotę, by, jak ten grad, stopił się u moich stóp, a ja mógłbym tylko go rozdeptać i iść dalej. Ale to tylko marzenia i wizje, z którymi codziennie zasypiam i budzę się z nadzieją, że może właśnie dziś się spełnią.

Stoję na drodze, nie widzi mnie tu nikt
Spuszczam ze smyczy każdą meczącą mnie myśl
Gwiazdy formują trójkąty i kwadraty
Dziś je w kieszeniach będę do ciebie niósł

Stoję na środku chodnika. Mam kaptur na głowie, krew w kąciku moich ust powoli zasycha. Ściemnia się. Ludzie mijają mnie, niekiedy potrącając ramieniem. Nikt nie przeprasza, idzie dalej. Każdy się śpieszy do domu po kolejnym przepracowanym dniu. Tak, mój dzień też był bardzo pracowity.

-Gdzie jest forsa, Orihara!? –wykrzyczał w moją stronę mój „zleceniodawca”, a jeden z jego ochroniarzy przywalił mi pięścią w brzuch tak, że od razu padłem na kolana i wyplułem krew na jego buty. Wytarłem usta wierzchem dłoni.

-Będzie niedługo. Obiecałem, a ja nigdy nie łamię obietnic –odparłem, bezczelnie patrząc mu w oczy. Mężczyzna podszedł do mnie i chwycił za kołnierz kurtki. Był niski, krępej budowy, łatwo byłoby mu uciec. Ale ma groźnych ludzi, a mi się do grobu nie śpieszy.

- Przestań pieprzyć! Dwa dni temu mówiłeś to samo! Nie rób ze mnie durnia i płać! – wykrzyczał mi w twarz. Chętnie oddałbym mu te pieniądze, ale z tą kwotą miał przyjechać kurier. Trzy dni minęły, a pieniędzy jak nie dostałem tak nie dostałem. A teraz jeszcze oni. Szlag by cię, Yushimitsu! Rozprawię się z tobą jak tylko pokażesz mi się na oczy.

- Pieniądze będą już wkrótce, daj mi jeszcze kilka dni. Takiej forsy nie kołuje się od tak – tłumaczyłem, starając się pokazać mu, jak bezsilny jestem w tej chwili. Przecież mu tych banknotów nie wyczaruję. Tak to jest jak się ryzykuje interesy z niepewnym źródłem.

- Umowa była inna. Masz kolejne dwa dni. Jednak zostawię ci coś, po czym na pewno nie zapomnisz o zapłacie– zagroził i puścił moją kurtkę. Odwrócił się i wykonał jakiś gest w stronę ochroniarzy. Jeden z nich podszedł do mnie, założył mi worek na głowę i zaprzedał cios pięścią w twarz. Obudziłem się w jakimś zaułku, na szczęście żywy.

Ludzie mijają mnie, zapadł zmrok. Już niedługo na ulicy rozlegnie się krzyk. W całej okolicy rozbrzmi moje imię, wykrzyczane z pasją i nienawiścią. Czekam. Czekam. Czekam… A moje ciało staje się coraz cięższe. Tracę równowagę, nie wiem, dokąd idę; nie czuję, kiedy upadam.

Gdy byłem mały nosiłem w kieszeniach kurtki brokat, złote gwiazdki, świecące trójkąty i kwadraty. Wysypywałem je kolegom w szkole na włosy. Pod koniec podstawówki wchodziłem na wyższe piętra budynków i całe kubeczki takich błyskotek wysypywałem na ludzi. I wtedy, w słoneczne i wietrze dni, złoty, błyszczący pył unosił się nad miastem, osiadając wszędzie na ulicach i na głowach przechodniów. To był mój świat, moje gwiazdy, moje galaktyki. Rzucałem je na wiatr, czułem, że to ja nimi kieruję. Jak to się stało, że dziś na gwiazdy spoglądam tylko wtedy, gdy leżę na betonie, pobity i zakrwawiony?

- Kim ja zostałem? Gdzie podziały się złote gwiazdki? – czułem jak wilgoć przenika przez moją kurtkę i dotyka mojej posiniaczonej skóry. Nie mam siły, by się podnieść, wiruje mi w głowie. Jeszcze przed chwilą stałem w tłumie, a teraz leżę w kałuży, między budynkami. Czy wtedy ciągle działała adrenalina? Nie czułem bólu, który teraz nie chce odejść. Nie skończyłbym tak, gdyby został przy rozrzucaniu świecidełek z bloków. Chociaż… takie dziecinne zabawy skończyły się już  gimnazjum.

- Potrzebne pieniądze, by nie zginąć. Potrzebna władza, by zdobyć pieniądze. Czy też może potrzebne pieniądze by zdobyć władzę? A do czego potrzebne są błyszczące gwiazdki, trójkąty i kwadraty?

- Wyglądasz jak gówno.

- Ciebie też miło widzieć, Shizu-chan –odpowiedziałem, bez problemu poznając jego głos. 

Więc moje marzenia się spełniają? Izaya leży u moich stóp, bezsilny, przegrany. Czy dziś pójdę spać z nowymi nadziejami? Stoję nad nim w ciszy. Na twarzy ma krew, jego ubranie jest całe potargane i brudne od krwi i kurzu. Kurtka nasiąka wodą z kałuży. Oto jak wielcy królowie spadają z tronów. I jak widać im wyżej jesteś, tym dłuższa i boleśniejsza droga w dół. Izaya patrzy w niebo, ledwo żyje. Aż mi żal, że to nie moja sprawka. Również spoglądam w niebo. Dziś jest niespotykanie czyste, widać gwiazdy. No tak, chmury odeszły, a resztki gradu zalegają na chodnikach.

- Niosłem dla ciebie gwiazdy, trójkąty i kwadraty. Ale spójrz, wszystko się rozsypało – wybełkotał Izaya. On majaczy, czy to znaczy że umiera? – Nie patrz na mnie jak na wariata. Zobacz, co leży wokół mnie.

Na początku nie wiedziałem, o co mu chodzi. Ale potem zacząłem dostrzegać. Miliony światełek wokół Izayi. Jakby leżał na kawałku nocnego nieba. Na granatowym tle kontrastowały gwiazdy, świecąc jaśniej i jaśniej, a ciemność zaułka musiała ustąpić przed ich blaskiem. Izaya uniósł garść w moją stronę.

- Możesz je zabrać, są dla ciebie – powiedział ostatnimi siłami. Granatowa woda skapała na jego twarz, a ręka bezwładnie opadła, rozmywając iluzję gwiezdnego nieba. Przeraziłem się. Czy to w ogóle możliwe? Żeby tak po prostu umarł? Tu i teraz? Nie reagował na swoje imię. Klęknąłem przy nim i przybliżyłem policzek do jego ust. Oddychał.

Jak para zmieniam stan
Unoszę się do chmur
Spadam kulami gradu
Topnieję u twych stóp

Jestem. Egzystuję gdzieś tu na linii między życiem i śmiercią. Wokół mnie gwiazdy. Granatowe niebo, gwiazdy, trójkąty i kwadraty. Nie czuję ciała, nie widzę rąk. Oto ja, szybujący gdzieś nad miastem. Widzę dachy budynków, widzę chmury, które co chwila przysłaniają mi widok. Widzę rzeki i ulice. Spadam.  Powoli opadam w dół, mijam linię gwiazd, linię chmur. Coraz niżej i niżej, szybciej niżbym tego chciał. Nabieram kształtu. Już, tuż pode mną, dachy, ulice. Nie przygotowuję się na zderzenie. Uderzam. Biorę gwałtowny oddech w momencie, gdy moje ciało uderza w twardy bruk, a nagły wstrząs sprawia, że otwieram oczy. Oślepia mnie biel ścian i pościeli. Staram się uspokoić oddech. Czy ja przed chwilą nie byłem martwy?  Rozglądam się po pokoju. Dziwnym cudem znalazłem się w szpitalu. Moje ręce pokryte są bandażami, moja głowa i brzuch także. Do pokoju wchodzi pielęgniarka. Informuje mnie, że spałem pięć dni. Mówi, że obrażenia nie były poważne, jednak lekki wstrząs mózgu wprowadził mnie w taki stan i że zaraz zabiorą mnie na tomografię. W głowie mam totalną pustkę, niezbyt pamiętam co mi się stało. I jak ja się tu znalazłem? Pamiętam niebo, gwiazdy, jakiś zaułek. Ach, no tak, moje sprawy znów prawie mnie zabiły. Ale co teraz, termin zapłaty już dawno minął. Trzeba będzie zniknąć z miasta na jakiś czas, znaleźć Yushimitsu z kasą i oddać ją tamtym ludziom w jakiś bezpieczny sposób. Od myślenia boli mnie głowa. Kładę się z powrotem i przewracam na bok. Moją uwagę przykuwa mały pojemniczek stojący na półce obok łóżka. Biorę go do ręki i zanoszę się śmiechem. Podnoszę się nieco i wysypuję zawartość pojemniczka na dłoń. Złote gwiazdki i księżyce. Przesypuję je z ręki na rękę. Jak ja dawno nie miałem z tym styczności. Na półce leży też zgięta karteczka.

„Dostałeś drugą szansę. Nie zmarnuj tego.”

Nie ma podpisu, ale i tak wiem od kogo jest ten liścik. Wzdycham. Odkładam karteczkę i przesypuję na nią gwiazdki. Widziałem gwiazdy i galaktyki. Chciałbym, żebyś też je zobaczył.

Jak para zmieniam stan
Unoszę się do chmur
Nic nie zatrzyma mnie
Powiedz tylko, że chcesz, będę twój

I gdy następnego dnia miniemy się na ulicy, zupełnie niespodziewanie, bo akurat wracamy do domu tą samą ulicą, zamiast krzyczeć swoje imiona, miniemy się w ciszy, jakbyśmy się nie znali. A wtedy, gdy, zupełnie niespodziewanie, zderzymy się ramionami w gęstym tłumie, sprawnym ruchem wsunę ci do kieszeni mały pojemniczek pełen gwiazdek, trójkątów i kwadratów.

I wtedy dowiem się, że rozgryzłeś zagadkę bez poszlak i nie będę mógł dłużej udawać, że nic się nie stało, bo przecież jeżeli dwie osoby o czymś wiedzą to nie można niczego tak po prostu wymazać. I gdy będę próbował zatrzymać cię, by sprawdzić czy twoje rany się zagoiły…

… ja zniknę w tłumie, zanim jeszcze zdążysz się odwrócić. Nie zobaczysz mnie w najbliższym czasie. Będziesz miał spokój, o który tak zawzięcie walczyłeś, jednak ten mały pojemniczek pełen gwiazdek, trójkątów i kwadratów, będzie przypomniał ci, że jeszcze wrócę, by odzyskać mój mały kosmos. Nasz mały kosmos. Widzieliśmy go tamtej nocy. Zamknąłeś go dla mnie w małym pojemniczku, o którym wiemy tylko my.

Będziemy mijać się na ulicy.

Przekażesz mi pojemniczek.

Czasem dotkniesz mojej dłoni.

Zobaczę, czy z twojej twarzy zniknęły plastry.

Sprawdzę, w jakim jesteś dziś humorze.

Poznam cię na nowo za każdym razem, gdy oddasz mi garść galaktyki.

Będziesz chciał mnie zawołać.

Jednak nie zatrzymam cię.

Ale tak naprawdę wystarczy, że powiesz.

Że chcesz.

A będę twój.

 ¸ .　　　★　° :.　 . • ○ ° ★　 .　 *　.　　　　　　. 　 ° 　. ● .　　　　° ☾ °☆ 　¸.● .　　★　　★ ° ☾ ☆ ¸. ¸ 　★　 :.　 . • ○ ° ★　 .　 *　.　.　　¸ .　　 ° 　¸. * ● ¸ .　　　　° ☾ ° 　¸. ● ¸ .　　★　° :.　 . • ° 　 .　 *　:.　.　¸ . ● ¸ 　　　★　　★☾ °★ . 　　★ ° . .　　　　.　☾ °☆ 　. * ● ¸ .　　　★　° :.　 . • ○ ° ★　 .　 *　.