Wielki Król - Rozdział 1

Cześć! O, co to za niespodzianka, ja piszę coś innego niż Free i Durarara xD Tak! Czas na małe zmiany, wiecie, nowy rok, nowa ja i te sprawy. Otóż ostatnio wpadł mi do głowy pewien pomysł, który przerodził się w to opowiadanie. Zaczynam więc swoją trzecią pełną serię, która zabierze was na przejażdżkę po zakamarkach ludzkiej duszy. Przygotujcie chusteczki i żyletki. Wszyscy będziemy cierpieć c: A teraz o samym opowiadaniu. To będzie WAŻNE INFO dlatego, jak nie czytacie moich wstępów, to uczyńcie ten raz wyjątek xD

Jeden, nie ma co ukrywać, że to będzie straszny angst, naprawdę, sam pomysł rozdziera mnie już od środka. Dwa, opowiadanie skupiać się będzie na Oikawie i Kageyamie, którym, lekko mówiąc, nie powiodło się w życiu. Bardzo lekko. Jakbym miała to ująć w jednym zdaniu, będzie to historia o tym jak pragnienia mogą stać się silniejsze od moralności. Trzy, chyba jedynym prawdziwym shipem tutaj będzie Kurotsuki. O innych nie powiem, bo to będzie wtedy solidny spojler xD Także ten, szykować się na niespodzianki <3 Będzie krew, płacz i zgrzytanie zębami. Zarówno wśród czytelników jak i postaci. To nie tak że ja ich nie lubię, wręcz przeciwnie, kocham ich wszystkich. Ale wena to wena ;A; 

+ skoro zaczynam swoją serię, to można by rzec, że zawieszam na chwilę tłumaczenie LAD. Wybaczcie ;_; Nie przerwę tłumaczenia, ale po prostu WK będzie dla mnie ważniejsze. Bloga traktuję jako własny rozwój pisarki, mimo wszytko bardziej zależy mi na własnym tworzeniu. Poza tym Lownly od ponad roku nie kontynuuje opowiadania, które stanęło na 8 rozdziale. Well then..

Zapraszam do czytania i pozostawienia komentarza :) Wracam do życia!  

opcjonalna playlista: Taking back the crown

Rozdział I - Ja, który nigdy nie polecę. 

/Makbet był królem królów/

[…] Ludzkie pragnienia często stają się czymś więcej, niż tylko zachcianką. Gdy nabierają formy napędu do działań, jedynego celu życia jednostki, sprawy przybierają tragiczny obrót. Ludzie w rzeczywistości są bardzo słabi, łatwo dają ponieść się emocjom. Wiem coś o tym. Sam jestem słaby, a moje życie nie znaczy nic. Ale nie powstrzymało mnie to przed walką o to, czego pragnąłem. O wielkość. O bycie zapamiętanym. Przecież historię tworzyli zawsze ci najbardziej zdeterminowani w swoich zamiarach. A cel uświęca środki, czyż nie? Nie byłem w tym sam, jest wielu mi podobnych. Zdeptanych, rzuconych w kąt, niczym brudna szmata. Dla nas los nie był łaskawy. Bo przecież ja nie jestem zły, nigdy nie byłem. Chciałem być tylko potrzebny, chciałem coś znaczyć. Pragnąłem miłości, zrozumienia. Obaj pragnęliśmy. Wy nie wiecie jak to jest, gdy świat staje przeciwko wam, gdy rozpada się rzeczywistość, o którą tyle walczyliście, a wasze życie zamienia się w teatr cieni, z których każdy jeden jest zakłamany. Nie wiecie jak to jest cierpieć, gdy waszą duszę rozrywa żal niespełnionych marzeń, gdy nie należycie do żadnego miejsca […] W tym wszystkim chyba tylko Makbet miał rację. Ja go rozumiem. Też chciałem być królem… I czyż nie zostałem nim? Przecież On sam mi to powiedział. Przejąłem koronę, zatopioną w krwi. Ach, „Gdyby zabójstwo mogło nie mieć następstw, gdyby ta śmierć po prostu znaczyła nasz triumf, a cios był wszystkim i końcem wszystkiego.”*

- Szanowni Państwo, witam wszystkich na eliminacjach krajowych rozgrywek ligowych siatkówki mężczyzn. Kłaniają się komentatorzy Kou Shintaro oraz… - komentator został niemal brutalnie uciszony przez Oikawę, który szybkim ruchem wyłączył samochodowe radio. To już ten czas? Już zaczęły się rozgrywki ligowe? Mężczyzna nie chciał się dłużej nad tym zastanawiać, a już zwłaszcza przed popołudniowym dyżurem. Myślenie o siatkówce zawsze w pewien sposób potrafiło wyprowadzić go z równowagi, psując mu tym samym humor na cały dzień. A przecież nikt nie chce być przyjmowany przez lekarza, który na twarzy wypisaną ma chęć morderstwa. Dlatego przez następne kilka minut jechał w ciszy, aż zaparkował przed kliniką medyczną, gdzie pracował.

Oikawa Toru, niegdyś wielki siatkarz, rozgrywający  tytułowany wieloma nagrodami, dziś lekarz sportowy ze specjalizacją rehabilitacji na oddziale medycyny sportowej w Prywatnej Klinice Medycznej w Shinjuku. Minęło około dziesięciu lat, odkąd poważna kontuzja kolana na zawsze przekreśliła jego siatkarską karierę. Postanowił jednak nie rezygnować z kontaktu ze sportem. Ukończył medycynę, dostał się na staż i ostatecznie od roku pracował w tej klinice, pomagając sportowcom dochodzić do siebie. Wmówił sobie, że skoro jemu wtedy nikt nie pomógł, to on teraz pomoże innym. Gra pod publikę zawsze była jego specjalnością. W głębi duszy wiedział, że codziennie ubierał ten kitel tylko po to, by może choć trochę zbliżyć się do wyleczenia jego kontuzji. Gdyby się udało, to z pewnością chociaż na parę lat mógłby powrócić na boisko, mógłby zostać tym wielkim graczem, którym zawsze mówiono, że zostanie. Gdzie teraz podziali się ci wszyscy wróżbici?

Automatyczne drzwi kliniki rozsunęły się, gdy Toru zjawił się w progu. Przywitał się z recepcjonistką Yui, chwaląc jej wygląd, przez co kobieta zarumieniła się nieco. Przystanął na moment przy kontuarze, by zamienić z nią jeszcze parę słów, jednak szybko pożałował tej decyzji. W telewizorze wiszącym w poczekalni leciała transmisja eliminacji. Nim rozgrywki zdążyły przykuć jego większą uwagę, wywinął się z rozmowy wymówką o masie papierkowej roboty, która rzekomo na niego czekała i poprosił o przyniesienie kart pacjentów do gabinetu za jakąś chwilę. Z nieco wymuszonym uśmiechem skinął Yui głową i udał się do swojego gabinetu.

Pokój był nieduży i wyglądał jak każdy inny gabinet lekarski, mieszcząc kozetkę, biurko oraz szafki z lekami i opatrunkami. Klinika powstała niedługo przed tym, jak Oikawa zaczął w niej pracę. Sprzęt i wnętrza ciągle wyglądały jakby były świeżo po remoncie. Toru powiesił swój szary płaszcz na wieszaku w kącie, zamieniając go na kitel. Opadł na fotel przy biurku, bezczynnie wpatrując się w ścianę obklejoną plakatami z hasłami zachęcającymi do zdrowego trybu życia, regularnych badań i tym podobnych.

„Skoro zaczęła się liga, to teraz w kółko będzie o niej mowa. Główną przyczyną kontuzji będzie siatkówka, gdy fani będą próbować naśladować swoich idoli… Dobrze, że nie mam telewizji”, pomyślał, wzdychając głęboko. Gdy po studiach wyprowadził się z akademika i zamieszkał sam, swój pierwszy telewizor wyrzucił przez okno. Nie celowo, tak jakoś wyszło.  To wtedy po raz pierwszy poczuł, jakby coś wyżerało go od środka. Zaczynał się zimowy turniej prefektur, transmitowała go lokalna telewizja. Toru pomyślał wtedy, że fajnie będzie popatrzeć jak grają, może poznałby jakąś znajomą twarz z czasów liceum i będzie mógł pokibicować. Jednak z każdą kolejną minutą trwania meczu zbierała się w nim dziwna irytacja. Relaksujący seans stał się polem bacznej analizy dokonywanej na głos przez dawnego rozgrywającego.  Oikawa widział każdy błąd, każde odchylenie zawodników. Niedokładne podanie, za niski skok obrony, za słaby atak, opóźnione reakcje. Był pewien, że gdyby on grał w tamtej drużynie, to nie doszłoby do takich błędów.

Jeden mecz jakoś przebolał, ale drugi był dla niego prawdziwym ciosem. Na boisku rozpoznał jednego członka swojej dawnej drużyny, Kindaichiego. Wtedy coś w nim pękło. Nawet Kindaichi był w stanie kontynuować sportową karierę, chociaż w liceum nie zanosiło się na to, by planował profesjonalnie zająć się siatkówką. Oikawa był pewien, że gdyby nie to głupie kolano, to on teraz stałby na tym boisku, to jego oglądaliby wierni kibice, to on by teraz serwował z wyskoku, zdobywając pierwszy punkt dla swojej drużyny.

Frustracja, którą do kilku lat regularnie zabijał w sobie, uwolniła się. Zaślepiony wewnętrznym żalem i złością, wstał z kanapy, chwycił telewizor w obie ręce, podnosząc go do góry. Odzyskał świadomość czynów w chwili, gdy trzymał pudło nad głową. Nigdy nie posądzał siebie o takie ilości siły. Telewizor nie był duży, był raczej niezgrabnym, małym kwadratem, który znajdował się już w mieszkaniu, gdy Oikawa się do niego wprowadził, chociaż swoje ważył. Jednak w tamtym momencie Toru nie czuł ciężaru elektronicznej bryły, czuł za to inny, większy ciężar, którego nie opisują fizyczne jednostki. Ból, irytacja, żal, a nawet pewnego rodzaju strach oplatały go niczym liny, zacieśniając się na jego rękach, nogach, torsie i szyi, dusząc go, kontrolując każdy jego ruch. Emocjonalny stryczek, na którym powinien był zawisnąć lata temu, czekał, aż Oikawa zrobi pierwszy krok. I zrobił. Z krzykiem zamachnął się i wyrzucił telewizor za okno. Dysząc głośno, podszedł do rozbitej szyby, której odłamki pokaleczyły mu stopy  i wyjrzał na zewnątrz. Wokół rozbitego w drobny mak telewizora zebrała się mała grupka przechodniów, dla których spadający sprzęt mógł stać się potencjalną przyczyną śmierci.

To był dzień, w którym zrozumiał, że jego życie do niczego nie prowadzi. Co z tego, że zostanie szanowanym doktorem z dobrą posadką w klinice? Co z tego, że będzie wiódł przyzwoite życie? Co z tego, że założy rodzinę, będzie miał duży dom, gromadkę dzieci i piękną żonę, chociaż na to i tak się nie zanosiło, bo jego związki wypalały się niczym zapałki? Która z tych rzeczy miała jakiekolwiek znaczenie, jeżeli z każdym dniem będzie się dusił, będzie cierpiał, umierał z tęsknoty za tym, co naprawdę kocha? Wiedział, że już nigdy nie stanie na boisku, że już nigdy nie wystawi żadnemu atakującemu, że nie zaserwuje z wyskoku. Usiadł wtedy pod tym rozbitym oknem, załamując się zupełnie, pozwalając całemu napięciu ulecieć śladem gorzkich łez i przerywanego krzyku. Łatwo było mówić, że trzeba pogodzić się z losem, ale który z tych wspaniałych doradców nie był hipokrytą?

Oikawę z przykrej retrospekcji wyrwało stukanie do drzwi. Niemal nie spadł z krzesła, gdy do gabinetu weszła Yui z teczką dokumentów pod pachą. Przystanęła zdziwiona w drzwiach, patrząc na rozwalonego na krześle doktora, który wyglądał jak dziecko nakryte na wykradaniu ciastek z kredensu.

- Coś się stało, doktorze? – zapytała ostrożnie.

- Nie, nie, wszystko w porządku. Po prostu się zamyśliłem – posłał jej swój firmowy uśmiech, który domyślnie miał zapewnić kobietę, że faktycznie nic mu się nie dzieje. Ta niezręcznie oddała uśmiech, położyła dokumenty na biurku Oikawy i wyszła,  uprzednio zapalając światło, co dało mężczyźnie do zrozumienia, że cały ten czas siedział po ciemku. Jego gabinet znajdował się na północy, więc nawet w środku dnia należało zapalić niekiedy światło.

- Co ja wyprawiam, przecież minęło już tyle lat – powiedział do siebie, przecierając dłonią oczy. – To tylko przeszłość… jest bez znaczenia.

Za kilka chwil do drzwi gabinetu zapukali pierwsi pacjenci.

Gdy wieczorem Oikawa zamykał swój gabinet i odnosił teczki do recepcji, w telewizji w poczekalni leciały jakieś wiadomości, co oznaczało, że eliminacje siatkarskie dobiegły końca i będzie mógł spokojnie włączyć radio w samochodzie. Pożegnał się z recepcjonistą Haruichim, który w międzyczasie zdążył zmienić Yui i opuścił klinikę. Chłodne, wiosenne powietrze przyjemnie owiało jego twarz, gdy wyszedł na parking. Słońce dawno już zaszło, teraz ulice oświetlały latarnie i szyldy. W Tokio chyba nigdy nie było tak naprawdę ciemno. Oikawa wsiadł do swojego samochodu, rzucił torbę na siedzenie pasażera i wsunął kluczyk w stacyjkę. Zapalił silnik, a co za tym przyszło, włączyło się radio. Na szczęście leciała w nim jakaś znajoma Oikawie piosenka, więc chętnie nucąc, wyjechał z parkingu i pojechał do domu.

Od studiów Oikawa mieszkał sam. Kiedy w akademiku dzielił pokój z trzema innymi studentami, to zawsze można się było w nim kogoś spodziewać. Nawet jeżeli nie tkwił z nimi w bardzo zażyłej relacji, to ciągle obecność innych ludzi zabijała w nim uczucie osamotnienia. Dopóki grał w drużynie Akademickiego Związku Sportowego, było dobrze i radośnie, nawet jeżeli kontuzja uniemożliwiała mu pełne wykorzystanie umiejętności. Prawda była taka, że nie powinien był w ogóle grać w siatkówkę, a żeby być dokładnym – porzucić wszelki sport, który obciążał kolana, jeżeli chciał jeszcze kiedyś odzyskać pełną sprawność. Jednak on nie mógł się pohamować. Gdy tylko stanął z powrotem na nogi, dołączył do Związku. I przeforsował się. Dzisiaj pamiątką jego braku pokory i głupoty była kulejąca noga. Nie przeszkadzało to w codziennym życiu, nie było nawet bardzo widoczne, ale ilekroć przekroczył swój limit, chodzenie stawało się trudniejsze. Dlatego też jeździł samochodem, a w bloku miał windę.

 Ten wieczór zapowiadał się być kolejnym nudnym wieczorem, spędzonym z obiadem z dnia poprzedniego i Internetem. Oikawa zdecydowanie wolał komputer od telewizji (nie tylko z prostej przyczyny braku tego drugiego). Wyszukiwał informacji, które faktycznie go interesowały, oglądał niezliczone już ilości seriali, ale przede wszystkim udzielał się na różnych forach i czatach. Dawało mu to poczucie kontaktów społecznych, w które był ostatnimi laty dość ubogie.

Nie licząc kolegów z pracy, miał kilku rzeczywistych przyjaciół. Dwóch znał jeszcze z liceum, innych znalazł na studiach. Jednak w tej gromadce najbardziej przygnębiającym faktem było to, że nie utrzymywał już kontaktu z Iwaizumim. Sam nie wiedział, jak to się stało, że od około czterech lat prawie w ogóle nie kontaktował się ze swoim przyjacielem z dzieciństwa. Przecież byli praktycznie nierozłączni, a dziś nie wiedział nawet co on robi w życiu. Chyba był policjantem. Z tego co pamiętał, gdy spotkali się kiedyś na kawie, Iwaizumi wspominał coś o zaręczynach. Życie Hajime całkiem wymknęło się Oikawie spod kontroli. Zresztą tak samo jak jego własne. Myślał czasem o tych odległych już czasach liceum, o jego znajomych, o klubie, o wszystkim. Jakim cudem kwiat, jakim było jego życie, został tak brutalnie podeptany i wgnieciony w ziemię?

Żeby wieczór stał się jeszcze bardziej dołujący, cała jego strona Fecebooka zaspamowana była dzisiejszym turniejem. Że też niemal wszyscy jego znajomi musieli się interesować tym cholernym sportem. Bezmyślnie skrolował w dół, lajkując pojedyncze zdjęcia, gdy nagle jego uwagę przykuł nagłówek linku do jakiegoś artykułu.

„Drużyna Bokuto Kotaro faworytem eliminacji – wywiad z kapitanem”

- Bokuto? Dlaczego to nazwisko brzmi tak znajomo… - Toru zastanowił się na głos. Mimo swoich siatkarskich uprzedzeń, otworzył link, który przekierował go na stronę serwisu informacyjnego. Artykuł, oprócz samego wywiadu, zawierał zapowiedź przyszłej konferencji, na której pojawić się miała drużyna Seishin**. Toru zastanowił się, czy jego drużynę też zapraszaliby na konferencje. „Na pewno!”, pomyślał.

Rozmowa Bokuto z redaktorem strasznie zirytowała Oikawę. „Czego on się tak cieszył z tego zwycięstwa, przecież to były tylko eliminacje”, myślał, czytając kolejne słowa artykułu. Wypowiedzi kapitana były bardzo energiczne, bijące pozytywną energią i dumą, od czego zrobiło się Toru niedobrze. Co było w nim takiego wspaniałego? Nic. Ale miał jedno. To, czego Toru nie miał.  

- Do mnie, do mnie! – krzyknął niewysoki brunet, biegnąc w stronę siatki. Rozgrywająca kobieta o krótkich blond włosach miała mu zaraz wystawić piłkę pod atak.

- Zbijamy to – mruknął Kuroo do stojącego obok niego Tsukishimy. Blondyn kiwnął lekko głową, przygotowując się do wyskoku. Wystawa. Atak. Natychmiastowy, podwójny blok. Piłka spada na ziemię po stronie atakujących. Obrona zdobywa ostatni punkt, wygrywając drugi set.

- Jessst – syknął uradowany Kuroo, wystawiając rękę do piątki. Tsukishima przybił ją, na ułamek sekundy ukazując satysfakcję z wygranej. Gdy stawali razem do obrony, atakujący nigdy nie mieli szans. Rozległ się gwizdek, oznaczający koniec meczu.

- Dziękujemy za grę! – krzyknęli niemal chórem zawodnicy, odchodząc w stronę butelek z wodą. To był koniec treningu na dziś, więc po uprzątnięciu boiska, gracze rozchodzili się do domów. Większość z nich nie miała nawet daleko, ponieważ mecz ten odbył się w ramach Sąsiedzkiego Towarzystwa Siatkarskiego, które działało od zeszłego roku. Co czwartek grupa amatorów siatkówki z okolic spotykała się na sali gimnastycznej pobliskiego gimnazjum, by rozegrać jakieś mecze. Byli to w większości dorośli ludzie, którzy chcieli wypocząć od rodziny lub pracy, chociaż ostatnio do grupy dołączył jakiś gimnazjalista. Prawdopodobnie czyjś syn. Nie miej jednak Kuroo cieszył się, że ta z początku mała inicjatywa rozwinęła się w sąsiedzki klub. Nie był to co prawda jego pomysł, ale czynnie brał udział w chociażby rekrutowaniu nowych zawodników. Rozwieszał plakaty i te sprawy. Klub ten sprawił mu dodatkowo taką przyjemność, że ponownie spotkał Tsukishimę.

- Dobry mecz, Tsukki – powiedział Kuroo, zarzucając blondynowi rękę na ramiona.

- Nie nazywaj mnie tak i nie stój tak blisko, śmierdzisz potem – burknął Tsukki, wywijając się z objęcia.

- Bronisz się przede mną prawie tak dobrze jak bronisz przed atakującymi – odparł Kuroo, uśmiechając się zadziornie, dumny ze swojego wybitnego porównania, które prawdopodobnie uznał za flirt.

- Dlatego, że jesteś wybitnie natrętnym atakującym – odpowiedział mu, zabierając swój bidon i ręcznik z ławki, po czym wyminął bruneta, kierując się do wyjścia. Kuroo, który najwyraźniej uznał słowa Keia za podjęcie jego gry, szybko ruszył za mężczyzną.

- Więc? – zapytał. – Co teraz będziesz robił? Do domku i spanko po dobranocce, czy może chociaż raz dasz się zaprosić na piwo?

- Byłem z tobą w zeszłym miesiącu – odpowiedział chłodno, dopijając wodę z czerwonego bidonu. Znów się zaczęło.

- No, więc jak sam zauważyłeś, minął kolejny i wiesz, wypadałoby gdzieś wyjść razem, nie? – Kuroo nie dawał za wygraną. Tsukki westchnął przeciągle, zamykając temat milcząca odpowiedzią. Taka rozmowa odbywała się między nimi co tydzień, po każdym treningu. Tsukishima zdecydowanie bardziej wolał iść spać po przysłowiowej dobranocce niż włóczyć się z tym szaleńcem do trzeciej rano. Zawsze tak było, jak umęczony do granic możliwości godził się na wspólne wyjście. „Jedno piwo, jedno piwo”, myślał. „Ostatnio też było jedno, a obudziłem się z kacem stulecia na kanapie w twoim domu z butem założonym na rękę.” But ciągle stanowił niewyjaśnioną zagadkę tamtej nocy.

- Jeżeli to cię jakoś przekona to możemy nawet nie pić. Chodźmy zjeść coś fajnego, na przykład, hmm – zamyślił się, zostając w tyle za blondynem. – O! Na przykład okonomiyaki! Już czuję jak mi burczy w brzuchu.

- Pff żartujesz chyba. Nie będę jadł takich rzeczy na noc – oburzył się Kei. Wszedł do szatni i od razu zaczął się rozbierać. Jeżeli przebierze się szybciej, to może zdąży mu zwiać. Jutro działy się ważne rzeczy w jego pracy, nie było czasu na wygłupy z Kuroo. Miało odbyć się spotkanie dotyczące nowych zmian wprowadzanych do systemu ochrony danych i jako czołowy informatyk wypadałoby być przynajmniej przytomnym.

- Och, bo co, w biodra ci pójdzie? – kontynuował Kuroo. Nie ukrywał nawet spojrzenia, którym zmierzył półnagie ciało mężczyzny. – Akurat tobie to nie grozi.

- Ale tobie już tak.

- Sugerujesz, że jestem gruby? – wzburzył się brunet, ściągając koszulkę i prezentując się Tsukishimie. W szatni zostali już tylko oni i jeszcze dwóch facetów po drugiej stronie pokoju, jednak mężczyźni nie zdawali się przejmować ich dziwną rozmową.

Tsukishima zerknął na rozebranego Kuroo, komentując pod nosem:

- Ech,  liceum było lepiej.

- Że co?! 

- Że nic.  

Brunetowi opadła szczęka. Tego się nie spodziewał. Tsukishima zawsze skakał z jednej strony w drugą – raz okazywał swoje zainteresowanie Kuroo, innym razem parzył na niego z odrazą w oczach. A najlepsze w tym było to, że te wahania stron miały niekiedy miejsce w odstępie czasu nie większym niż pięć minut. Kuroo sam już nie wiedział, co o tym myśleć. W jego przypadku nie było się nad czym zastanawiać, ale Tsukki ciągle stanowił wielką niewiadomą. Niby już się z nim całował i w ogóle, Kuroo otwarcie dawał mężczyźnie do zrozumienia, że tamten mu się podoba, jednak chłodna postawa blondyna do tematu utrudniała nieco sprawę. Raz potrafił zwyzywać go od pedałów, innym razem mówił takie teksty. Ciężki był żywot zakochanych.

 Z osłupienia wyrwał Kuroo dźwięk spadającej na ziemię butelki. Spojrzał na Tskkiego, który, już przebrany, schylił się po strąconą przypadkiem rzecz.

- No ubieraj się, nie będę tu czekał w nieskończoność – powiedział, rzucając pustą butelkę do kosza pod ścianą.

- To jednak ze mną idziesz? – dopytał uradowany Kuroo. Blondyn odkaszlnął, odwracając wzrok od ściągającego spodenki mężczyzny.

- Idę, w sumie jestem głodny, a rozumiem, że skoro to zaproszenie, to stawiasz.

Kuroo zaświeciły się oczy, wiedział, że Tsukki nie da się długo prosić. W mgnieniu oka był gotowy do wyjścia.

- Ale spróbuj zamówić chociażby kieliszek, to wyjdę – zagroził Tsukishima, gdy zmierzali w kierunku restauracji. Obaj mieszkali w tej samej dzielnicy na obrzeżach Tokio, więc nie musieli martwić się długim powrotem do domu. Dodatkowo ich mieszkania znajdowały się w odległości trzech ulic od siebie, jednak dowiedzieli się o tym dopiero parę miesięcy temu, gdy Tsukki dołączył do klubu siatkówki.

- Oczywiście – odparł grzecznie Kuroo, jednak nie zabrzmiał zbyt wiarygodnie.

- … i wtedy mówię mu, że nie może zmienić zamówienia, bo już zapłacił i spróbował, więc nic z tym nie zrobimy. Poza tym kto widział reklamować napoczętą kawę? I czaisz, gość strzela focha, wyzywa mnie od najgorszej obsługi z jaką miał do czynienia i chamsko wylewa kawę na kontuar. Jak ja w takim wypadku miałem się nie wkurwić? Więc wychodzę zza lady, podchodzę do typa i… – Kuroo od dziesięciu minut opowiadał historie życia związane z jego nową pracą. Był baristą i ostatnio zmienił kawiarnię, ponieważ w poprzedniej nie dogadywał się z właścicielem, którego uważał za „ignoranta, półgłówka i wrzód na dupie”.

- Ale będąc przedstawicielem obsługi nie możesz rzucić się na swojego klienta i mu grozić, nawet jeżeli zachowuje się jak skończony kretyn – odpowiedział spokojnym, można by powiedzieć, że znudzonym głosem Tsukki, mieszając słomką kostki lodu w pustej już szklance.

- To wcale nie były groźby… - naburmuszył się brunet, niezadowolony z faktu, że jego towarzysz trzymał stronę tamtego, pożal się Boże, klienta.

- „Wyszoruję ladę twoją twarzą tak, że nawet twoje prawnuki będą czuć kawą od <najgorszego baristy świata>”? Jestem pod wrażeniem, że ciągle masz tę robotę.

- Ja nie, każdy z pracowników dawno chciał to zrobić. Podobno gość był strasznie natrętny i zawsze, gdy przychodził, robił afery o byle co, aż trafił na moją zmianę. Moja przełożona mi to powiedziała, chociaż i tak dostałem baty – wyjaśnił Kuroo, dopijając herbatę. Posłusznie nie zamówił nawet piwa.

Było już dość późno, lokal zaczynał się powoli wyludniać. Do zamknięcia zostało jeszcze trochę czasu, co Kuroo wykorzystał na kontynuowanie miłej rozmowy z Tsukkim. Dawno już wszystko zjedli, teraz tylko dopijali napoje, ciesząc się swoim towarzystwem.

- A w ogóle oglądałeś dziś eliminacje? – przypomniał sobie Kuroo. Tsukishima pokręcił przecząco głową. Nie miał nawet czasu zjeść lunchu, a co dopiero oglądać rozgrywki.

- Szkoda, było nieźle, chociaż prawdziwe emocje i tak zaczną się w ćwierć finałach. Drużyna Bokuto wygrała wszystkie mecze! W sumie to co się dziwić – zachwycił się Kuroo.

- Eugh, ten debil – skomentował drugi mężczyzna. – On gra w takich zawodach? Myślałem, że jest w narodowej czy coś.

- Ej, uważaj sobie, mówisz o moim kumplu – pogroził mu palcem, jednak zaraz się wyluzował i opadł na oparcie krzesła. – Gra, ale przecież liga jest od tego niezależna. Mecz to mecz, co nie? Tyle to chyba sam wiesz, w końcu po coś dołączyłeś do naszego klubu – spojrzał na niego znacząco. Tsukki nie odpowiedział.

- Ale nie do tego zmierzałem. Po eliminacjach odbędzie się jakaś konferencja czy coś z udziałem kapitanów wygranych drużyn. Chciałem cię prosić, żebyś ze mną poszedł – uśmiechnął się. Nie oczekiwał odmowy.

- Naprawdę muszę? Przecież tam będzie masa ludzi, telewizja, nawet nie wiesz, czy się z nim spotkasz – Tsukishima próbował wymyślić powody, by nie musiał nigdzie wychodzić. Nie przepadał za takimi imprezami. A jak jeszcze będzie musiał stać tam i słuchać tych dwóch idiotów to już w ogóle nie pozostanie mu nic innego jak strzał w głowę. W pojedynkę Kuroo był całkiem znośny, ale jak dołączał do niego Bokuto to zaczynały się prawdziwe odpały. Wstyd się było z nimi gdziekolwiek pokazać.

- Nie no, nie musisz, ale możesz. Dla mnie – odpowiedział, trzepocząc nieudolnie rzęsami, co wyglądało bardziej jakby dostał paraliżu twarzy aniżeli próbował być ponętny. Tsukki skrzywił się na ten widok, jednak obiecał przemyśleć propozycję.

- Wynagrodzę ci to, pliiis.

- Jak?

- Maraton Jurassic Park.

- … mam ubrać krawat?

Szli obok siebie pustym chodnikiem. Dochodziła północ, większość sklepów była już pozamykana. Ulice oświetlone były latarniami, było cicho i spokojnie. Ich dzielnica nie należała do najbardziej imprezowych dzielnic, w momencie, gdy zamykano ostatnie restauracje, a robiono to po jedenastej, na ulicach życie zamierało. Kończył się luty, noce ciągle był jeszcze dość chłodne. Tsukki dopiął swoją kurtkę pod samą brodę, po czym z powrotem włożył rękę do kieszeni. Szli w ciszy, wydychając widoczne obłoczki pary z ust. Błoga cisza uśpionego miasta trwała dopóki nie doszli do skrzyżowania, na którym skręcał Tsukishima.

- Ja idę tędy – skinieniem głowy wyznaczył kierunek.

- Mhm, wiem – uśmiechnął się łagodnie Kuroo. Stali chwilę naprzeciw siebie. Niechętnie chcieli się ze sobą żegnać, chociaż sam Tsukishima nigdy by się do tego nie przyznał.

- Dzięki za kolację – powiedział z końcu blondyn, nie patrząc jednak na rozmówcę.

- Nie ma za co, sama przyjemność. Musimy częściej razem wychodzić – Kuroo nieprzerwanie obserwował Tsukishimę. W świetle latarni widać było jego zarumienione od zimna policzki. Spoglądał gdzieś w głąb ulicy, trzymając ręce w kieszeniach granatowej kurtki. Próbował uciec przed kontaktem wzrokowym z brunetem, jednak gdy ich spojrzenia w końcu się spotkały, nie odwrócił wzroku. Wtedy Kuroo zrobił krok do przodu, kładąc mu rękę na ramieniu i całując go w usta.

Tsukishima się nie bronił, nie wyraził sprzeciwu. Już wcześniej przeczuwał, że ten wieczór tak się skończy. Może właśnie dlatego niechętnie zgadzał się na wszelkie spotkania z Kuroo? Bał się tej bliskości, w którą zaczęli popadać? Tetsuro był fajnym facetem, dobrze się z nim rozmawiało, sprzeczało. Oboje nie mieli przecież łatwych charakterów, a jednak gdzieś między nimi czaiła się delikatność, jakieś głębsze uczucie, którego Kei obawiał się zrozumieć. Ale teraz, gdy mężczyzna był tak blisko, blondyn odczuwał to całym sobą. Pocałunek, choć krótki i niepierwszy, pobudzał każdą komórkę jego ciała, które z niejasnych powodów pragnęło objąć to drugie ciało i już nie puszczać. Nim jednak zdążył wyjąć ręce z kieszeni, Kuroo odsunął się, obdarzając go jeszcze jednym uśmiechem.

- Dobranoc – powiedział, szykując się do kontynuacji spaceru.

- Mhm, do zobaczenia – odpowiedział Tsukishima, chowając twarz za wysokim kołnierzem kurtki. Przez moment patrzył za oddalającą się postacią Kuroo, po czym sam odwrócił się, idąc w swoim kierunku. Rzeczy zdawały się zmierzać w dobrą stronę.

Kageyama splunął na bok krwią, powoli podnosząc się z ziemi. Nie wiedział, która była godzina ani jak długo leżał w tym zaułku, po raz kolejny rozpatrując beznadziejność swojego życia i starając się ignorować wszechogarniający go ból. Podpierając się o ścianę budynku rozejrzał się po ulicy. Wszystkie światła, oprócz nielicznych lamp, były pogaszone. Musiało być więc bardzo późno. Trzymając się lewą ręką za brzuch, a prawą ściany, powoli podążył wzdłuż ulicy, kierując się wreszcie do swojego domu. Nie zamierzał się tak długo włóczyć. Tak jakoś wyszło, a to że napatoczyli się jacyś niewyżyci gówniarze i go pobili to inna sprawa. To, że sprowokował bójkę też.

- Głupie szczyle – wymamrotał do siebie, sycząc z bólu. Nagle zatrzymał się na moment, sięgając prawą ręką do wewnętrznej kieszeni kurtki. Nie ma. Zabrali mu portfel.

 – Kurwa - przeklął, chociaż na tamten moment cieszył się, że dokumenty nosił osobno.

Przemierzając nocne ulice miasta przypadkiem natknął się na paczkę jakichś dzieciaków, prawdopodobnie licealistów. Przechodząc, niefortunnie szturchnął jednego ramieniem. I się zaczęło. „A pan uważa, co?”, „Jakieś przepraszam się należy, nie?”, „Patrzcie jego, nie dość, że kurwa niewychowany to jeszcze głuchy.” I tym podobne. Szarpnęli go, by się odwrócił, oczekiwali reakcji. W odpowiedzi Kageyama przywalił chłopakowi w twarz. Tego dnia wszystko wyprowadzało go z równowagi, a już zwłaszcza taka dzieciarnia. Lecz przeliczył siły na zamiary. On był sam jeden, ich trójka. Skończyło się tak, że on leżał skulony na ziemi, a oni kopali ile wlazło, po czym zabrali mu portfel i zwiali, zostawiając go na chodniku. Czasami naprawdę chciał rzucić się pod pociąg i mieć wszystko z głowy.

Dzień, w którym zaczęły się eliminacje do krajowych rozgrywek ligowych w siatkówce mężczyzny, był dla Kageyamy jak sól na rany. Nie dość, że co krok natykał się na relacje z  meczy, to wyrzucili go z pracy. Zgubił miesięczny do metra, zjadł niesmaczny obiad, a na koniec tego jakże urodziwego dnia, dostał wpierdol od jakichś nastolatków. Czy mógł upaść jeszcze niżej?

Gdy dowlókł się do domu, od razu zrzucił z siebie ciuchy i wszedł pod prysznic, by zmyć z siebie kurz i krew. W lustrze spostrzegł, że miał idealnie fioletowe oko, rozciętą wargę i wielkiego krwiaka pod żebrami. Mógł się tylko cieszyć, że nic mu nie połamali. Dodając do tego wszystkie inne siniaki i zadrapania, które notorycznie zbierał, bez ubrań wyglądał, jakby go poturbowała drużyna futbolowa. Albo tir. Co za różnica.

Jednak prysznic nie ukoił jego zszarganych nerwów, na co miał nadzieję. Rany go piekły, a skopany brzuch bolał tak, że nie mógł stać wyprostowany. Szybko zakończył ten bolesny prysznic i poszedł prosto do łóżka. To był jego najgorszy dzień tego tygodnia. Chyba nawet gorszy niż ten, gdy poślizgnął się i zleciał z całej długości schodów na pół piętro. Kageyama wyglądał i czuł się jak prawdziwe siedem nieszczęść, jak nie więcej. Lecz poniekąd pogodził się ze swoim losem. Despoci przecież nigdy nie kończyli najlepiej.

Tak, był despotą. Był samolubnym „królem górnego boiska”, jak to kiedyś zwykło się go nazywać. Ale nie spodziewał się usłyszeć tego gimnazjalnego przydomka w swoim dorosłym życiu. A już zwłaszcza nie spodziewał się usłyszeć go od Hinaty.

Tobio przewrócił się na drugi bok. Wspomnienia znów nie dawały mu zasnąć, choć jego ciało krzyczało o sen. Ale przypomniało mu się, że tego dnia, gdy ściągnęli go z głównego składu, skończył z podobnie podbitym okiem i krwotokiem z nosa. To od tego się wszystko zaczęło. Od momentu, w którym odłożył ochraniacze do szafy, jego życie stoczyło się w dół niczym lawina, tratując na swojej drodze wszystko, co posiadał. Karierę, przyjaciół, rodzinę. Miał dwadzieścia sześć lat i nie miał nic.

Zaraz po liceum dostał się z Hinatą do jednego z lepszych klubów siatkarskich w Tokio. Postanowił w całości poświęcić się siatkówce, a ewentualną kontynuację nauki odłożyć na dalsze lata, chociaż nie sądził, że kiedykolwiek wróci do szkoły. W momencie, gdy nie będzie mógł już grać, zostanie trenerem. Taki miał wspaniałomyślny plan na życie, byle móc mieć kontakt z tym sportem. I wszystko szło po jego myśli aż do półfinału mistrzostw krajowych dwa lata temu. Presja była ogromna, ich przeciwnicy prowadzili sześcioma punktami i nawet rozsławiony duet Hinaty i Kageyamy nie mógł sprostać wyzwaniu, by nadrobić stracone punkty. Drużyna pragnęła zwycięstwa bardziej niż kiedykolwiek. Wtedy w Tobio coś pękło. Musiał poprowadzić ich do wygranej, nie było innej opcji. A przecież był w stanie to zrobić. Był rozgrywającym, był trzonem drużyny. Więc zaczął podkręcać tempo gry, upominać i wydawać polecenia. To był jego mecz. Ale drużyna nie mogła za nim nadążyć, a różnica punktów tylko się zwiększała. Wtedy po raz pierwszy Kageyama został zdjęty z boiska. Był w szoku. Dlaczego akurat teraz? Co zrobił nie tak? Przecież to nie była jego wina, że jego koledzy z drużyny nie umieli dać z siebie wszystkiego. Żeby dobić go bardziej, jego drużyna wygrała mecz, przechodząc do finałów. Bez niego.

Podobne sytuacje miały później miejsce na treningach i meczach sparingowych. W Kageyamie budziło się dawne poczucie władzy na boisku, chciał, by wszystko szło po jego myśli. Nie był jednak świadomy tego, że poważni zawodnicy nie mogli tolerować jego zachowania.

- Drużyna to mechanizm, który działa tylko wtedy, gdy wszystkie trybiki pracują poprawnie.

W pewnym momencie przestał zupełnie grać w głównym składzie. Grzał ławkę, obserwując jak jego drużyna gra bez niego, dając mu do zrozumienia, że nawet bez swojego wspaniałego rozgrywającego są w stanie osiągać sukcesy. W Kageyamie obudziła się zawiść. Chodził nabuzowany, szybko się denerwował, we wszystkich widział wrogów. Nawet Hinatę przestał postrzegać jako swojego sprzymierzeńca. Aż w końcu czara negatywnych emocji przelała się. Na jednym z treningów między nim a drugim rozgrywającym wywiązała się bójka. Kageyama oskarżył go o niepoważne podejście do pozycji i nieumiejętność wykorzystania pełnego potencjału graczy. Takahiro, bo tak nazywał się mężczyzna, odpowiedział, że Kageyama nie jest odpowiednim zawodnikiem do korygowania jego gry, bo sam był „samolubnym królem”. Wypomniał mu też zazdrość i to, że nie umiał się pogodzić z karą, na którą przecież zasłużył. Po krótkiej wymianie zdań padły pierwsze ciosy. Kageyama był pełen goryczy, a teraz nareszcie mógł się wyżyć. Bójkę jednak szybko przerwano. Tobio został dyscyplinarnie zawieszony. Kłócił się, że przecież to nie jego wina, że wszyscy są wobec niego wrogo nastawieni. Ale w tamtym momencie nawet Hinata się za niego nie wstawił. Gdy jeden z zawodników przytrzymywał Kageyamę, podczas gdy inny trzymał Takahiro, Hinata stał pomiędzy nimi, starając się przywrócić swoich przyjaciół do porządku. Już wtedy widać było, po której jest stronie. To bardzo zraniło Tobio. Jego partner, z którym od kilku lat tworzył tak zgrany duet, stanął po drugiej stronie barykady.

- Jak mogłeś mnie nie bronić?! Przecież znasz sytuację, widzisz co się dzieje!

- Widzę, ale… spójrz prawdzie w oczy. Wróciłeś do dawnego siebie, Kageyama. Znów stałeś się despotycznym królem. Ja… nie mogę grać z kimś, kto nie jest w pełni częścią drużyny.

 To były słowa Hinaty, gdy Kageyama opuszczał salę treningową. I mimo tego, że wrócił po miesiącu, to w drużynie nie było już tak samo. Czuł, że stoi z boku, że mentalnie został już wykluczony z tej grupy. Niedługo potem dostał wypowiedzenie z drużyny, argumentowane negatywnym wpływem na współzawodników oraz agresywnym i niesportowym zachowaniem.

Sytuacja doprowadziła do tego, że zupełnie zamknął się w sobie, załamując się i rzucając siatkówkę. Stał się nerwowy, nieufny, nie można było z nim normalnie porozmawiać. Zachowywał się jak osaczone, dzikie zwierzę, powoli odsuwając od siebie rodzinę i przyjaciół. Był sam, pełen zgryzoty, frustracji i strachu. Tak, zaczął bać się samego siebie. Żył z dnia na dzień, wykonując nic nieznaczące prace, by za coś przeżyć. Jego życie nieco rozjaśniło się, gdy pewnego dnia skontaktował się z nim jego dawny kolega z drużyny, Sugawara. Był to na pewno niespodziewany telefon, ale trzeba było przyznać, że mu pomógł. Suga stał się wtedy jego najbliższym przyjacielem, próbując wyciągnąć go z tego przykrego załamania nerwowego. Jednak od Hinaty nie otrzymał nawet najmniejszej wiadomości.

Dzisiaj najbardziej bolał go fakt, że tak naprawdę sam do tego doprowadził. Dopiero niedawno zrozumiał fakt, że jego bezsensowne życie było tylko i wyłącznie jego winą. Stąd ten wieczny marazm i poczucie przegrania. Sam twierdził, że sobie na to zasłużył.

Zegarek w kuchni pokazywał godzinę 04:05, gdy Kageyama w końcu zasnął. Czasem zastanawiał się, czy nie łatwiej byłoby po prostu zasnąć na zawsze.

* Cytat z Makbeta, Williama Szekspira, akt II scena I.

* Tak, wymyśliłam to. Tak samo jak pewnie całe te zawody hehe